czwartek, 30 czerwca 2016

Amerykanie ratują świat... Again! In space!

Na początek wynurzenie osobiste: kiedy w 1996 roku była premiera hiciora Independence Day, nie byłam osobą decyzyjną, jeśli chodzi o to, czy i kiedy pójdę na coś do kina. Nie było więc niczym zaskakującym, że wspomnianego filmu nigdy na dużym ekranie nie widziałam – obejrzałam dopiero w telewizji i bardzo, ogromnie żałowałam, że tak się stało. Bo to produkcja, którą trzeba oglądać w kinie. Mały ekran nie pozwala odpowiednio błyszczeć efektom, za to bezlitośnie obnaża głupotę fabuły. Toteż kiedy dotarły do mnie informacje o pracach nad Independence Day: Resurgence, miałam jedno postanowienie: obejrzę to w kinie.
No i się udało (co nie jest takie oczywiste, bo na przykład miałam żelazne postanowienie o obejrzeniu w kinie Sweeney Todd, a skończyło się na monitorze osiem lat później… choć tu akurat nie żałuję, bo film mnie przeogromnie rozczarował).

Powiem tak: każdy, kto ma jakiekolwiek pojęcie o pierwszym Dniu niepodległości, powinien wiedzieć, czego spodziewać się w kontynuacji. I to właśnie dostanie: nabzdyczone przemowy, Amerykanów, którzy ratują świat (choć od czasu do czasu ktoś usiłuje wmówić widzowi, że przecież to cały świat się jednoczy i że to wcale nie tak, że tylko USA), młodych i pięknych bohaterów, mdły i zbędny wątek miłosny i tak dalej. Choć przyznam, że dla mnie mimo wszystko ciekawy był sam zamysł stojący za filmem: że inwazja obcych coś zmieniła. Że cywilizacja rozwinęła się inaczej, ludzkość się zjednoczyła i wyszarpała wrogom zdobycze techniki, które umożliwiły nam takie cuda, jak stację obronną na Księżycu. Raz, że bliski memu sercu jest pomysł ludzkości, która po wielkim konflikcie stwierdza, że wojna nie ma sensu i zaczyna ze sobą współpracować, zamiast się lać. To jest mocno… roddenberrowskie. Dwa, jak nie przepadam za różnego rodzaju „dalszymi losami”, tak tutaj jednak w miły sposób film zwraca uwagę na fakt, że po inwazji życie toczy się dalej, ale inaczej – bo to nie jest wydarzenie, które mogłoby przejść bez echa.
Więc cóż: tak, dałam filmowi naprawdę spory kredyt zaufania już na samym początku – i, jeśli mam być szczera, nie zawiodłam się. Co prawda te zdobycze technologiczne obcych najwyraźniej dostała tylko elita (rząd i wojsko?), bo szerokie ujęcia ulic przedstawiały całe szeregi zwykłych, siermiężnych taksówek i samochodów prywatnych, no ale zawsze to coś. Wszak komputery na początku też mieli nieliczni.

(źródło)
Z emocjami film radzi sobie tak se. To znaczy wyraźnie widać, że one mają być: giną bliscy bohaterów, nierzadko na ich oczach. Jest miłość w trudnym czasie inwazji. Jest też niełatwa przyjaźń. Tylko wszystkie te wydarzenia są w na tyle oczywisty sposób wpisane w konwencję, że kompletnie spływają po widzu – no bo przecież wiadomo, jak będzie: ona i on się kochają, oni są spoko ziomkami i sobie wybaczą, a wszystkie zgony tylko wzmocnią motywacje bohaterów, żeby mocniej kopać zadki kosmitom. Tego w ogóle nie trzeba oglądać, żeby móc sobie te wszystkie scenariusze opowiedzieć. Ale to nie szkodzi, wszak – jak mówił Grek Dimitri w Bucie Manitu – „konwencja zobowiązuje”. Jedno, co mnie odrobinę znużyło, to wspomniany już wątek miłosny. Widać wyraźnie, że stanowił próbę powtórzenia wątku Hillera i Jasmine (nawet mamy pocałunek na pustyni), ale chyba po prostu aktorzy nie dali rady. Nie mieli tego uroku, co para Smith i Fox. A skoro ich nie polubiłam, to i siłą rzeczy zwisało mi, czy będą żyli długo i szczęśliwie.
Zdecydowanie cieplejsze odczucia mam względem pary Okun i dr Isaacs (czyli Data Brent Spiner i John Storey), ale wydaje mi się, że kiedyś gdzieś o tym wspominałam: kino zalewa nas prostym przekazem: miłość to zauroczenie dwojga młodych i pięknych, którzy przeżywają przygodę i w finale całują się na truchłach pokonanych wrogów (na was patrzę, Jake i Patricia!). I mi już ta koncepcja uszami wychodzi. Bardzo chętnie natomiast witam każdy moment, kiedy film zwraca uwagę na to, że miłość to też na przykład spędzone razem kilkadziesiąt lat; ćwierćwiecze spędzone na opiece nad drugą osobą, po prostu wypełnione codziennością niezliczone poranki i wieczory, podczas których para nadal żywi wobec siebie uczucia. To jest fajne i to lubię, no. I jakkolwiek oczywiście widać, że obaj naukowcy są comic reliefami, to chwali się, że ten komizm nie wynika z ich związku, który został pokazany całkiem ładnie.
I jest to chyba najdłuższy wywód o miłości, jaki pojawił się na tym blogu.

(źródło)
Ale przecież nie dla wątków romantycznych ogląda się takie produkcje jak Dzień niepodległości, no (co twórcom naprawdę trudno zrozumieć, skoro ciągle je wciskają… dziwne. Pacific Rim praktycznie nie miał tego tematu i wyszła doskonale rozrywkowa łupanka – da się? No raczej)! Wiadomo, że jeśli ktoś ogląda ten film, to chce jednego: widowiskowego piu-piu z obcymi, wielkich statków kosmicznych i rozwalania całych miast w mgnieniu oka. No i Dzień niepodległości: Odrodzenie ma wszystkie te elementy. Duże statki są większe niż w jedynce, a małe – liczniejsze. Bitwy przedstawiają się bardzo zacnie, a eksplozje są… no, bardzo duże i robią ogromne „bum”.
Metoda pokonania obcych jest nieco zbliżona do tej z pierwszej części (i mnóstwa innych filmów o kosmitach…), ale jednak w fajny sposób ją odświeżyli, dzięki czemu całość nie nuży i nawet w napięciu czekałam, jakie kolejne plany opracują i co wreszcie poskutkuje.

Gdybym miała szukać prawdziwych problemów filmu, byłby to nadmiar bohaterów. Trudno było się angażować w losy ich wszystkich, bo widz był nieustannie rzucany między nimi. Z drugiej strony, ten sam kłopot miała pierwsza część, więc to właściwie nie stanowiło zaskoczenia. Podobnie jak ich stereotypowość.
No dobrze, i może troszkę mnie załamało to, o czym wspominałam wyżej: prezydent usilnie wmawia, że to święto całego świata, wszystkie narody się łączą w walce z najeźdźcą, ale widz obserwuje coś innego. Widz patrzy, jak dzielni Amerykanie ratują sytuację, a inne narody siedzą w namiotach i słuchają przemówienia amerykańskiego prezydenta w radiu. Nie żeby mi to aż tak przeszkadzało, po prostu chyba jednak 2016 r. to już kapkę za późno na taki kit. Ale znów: ja wiem, rozumiem, to Dzień niepodległości i tego się spodziewałam.
Ach, no i może jeszcze miałam wrażenie, że wszyscy bohaterowie to w istocie cieniasy, które dzierżą swoje stanowiska wyłącznie dzięki nepotyzmowi, jadąc na opinii tatusiów-bohaterów. Ale to tylko takie tam moje skrzywienie. Nowe pokolenie daje radę, czepiam się na wyrost.
Na plus muszę policzyć motyw z Ginger, który wydaje mi się być uroczym nawiązaniem do Boomera – całkiem świadomym i celowym.

Wiecie, naprawdę trudno coś sensownego napisać o filmie, który z założenia składa się z wybuchów, bitew i świecących kosmomaszyn. Powiem więc już tylko tyle, że po prostu dobrze się bawiłam w kinie. Było widowiskowo, dynamicznie i zabawnie, choć z całą pewnością nie ambitnie. Ale przecież nie miało być. Ten film jest po prostu uczciwy i daje dokładnie to, czego człowiek oczekuje. Na dwugodzinny relaks w sam raz.



– That's... definitely bigger than the last one.

2 komentarze:

  1. Im dłużej o tym filmie myślę, tym więcej znajduję w nim rzeczy, które mi się nie podobały. Idiotyczny wątek romansowy między Thorem juniorem i tą laską. Te przeklęte namioty, w których siedział cały świat i tylko czekał aż USA ponownie go uratuje. Te patetyczne spicze, które można podsumować tylko jednym słowem: pierdolenie. Dzizus, jakie one były słabe. Niezliczone śmierci, które nie wiem co miały wywoływać, bo były tylko wzruszeniami ramion. Chyba za dużo tego było, żeby się tym przejąć. I chyba za dużo też było bohaterów. W części pierwszej była para Smith - Goldblum i to oni mieli najwięcej czasu antenowego. Owszem była jeszcze masa innych osób, ale robili nieco za tło. A tutaj bohaterów jest od groma, dzieje się dużo, bo każdy musi się do czegoś przydać, ale przez to nie potrafię wskazać nikogo do zapamiętania ;| O i comic reliefów było chyba ciut przy dużo. Bo para profesorów, ten kolega Thora juniora, Goldblum, ojciec Goldbluma i na końcu ten typ w okularach. Fajnie, publika się śmiała (czyli już większy sukces niż polskie komedie), sam czasem się uśmiechnąłem, ale nie wiem czy przez to ten film nie zbliża się do "Marsjanie atakują". Nie mówię, że to źle, śmiało można zmienić konwencję na lżejszą, ale wtedy te wszystkie dramatyczne śmierci będą hmmm zmarnowane.

    Niestety, bawiłem się nieźle. Było dużo piu piu, było kabooom, USA znowu ocaliło nasze namioty i możemy wrócić do wypasania kóz. A końcówka dała nadzieję, ze kolejny film będzie miał wszystkiego więcej. I jeśli by to zrobili z wysokim nakładem środków, to ja to kupuję i oglądam w kinie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bo to chyba nie jest film, o którym należy myśleć. :) Wtedy za bardzo wchodzimy w fabułę, a ona jest... no głupia. Jest głupia dramatycznie i naprawdę nie ma sensu drążyć tematu. xD

      Natomiast - i o zgrozo, nie sądziłam, że to powiem xD - ja naprawdę czekam na kolejną część. Jeśli zrobią tak jak myślę, że zrobią, czyli wyniosą całość w kosmosy, to będzie piu-piu na fantastyczną skalę i kino koniecznie wtedy. :D

      A teraz wracam wypasać moje kozy. ;)

      Usuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...