Bo w grupie weselej niż Solo, czyli kolejne Star Wars Story

(źródło)

Tak się złożyło, że miałam okazję obejrzeć wreszcie kolejny z pozasagowych filmów spod znaku Gwiezdnych Wojen. Trudno mi określić, jakie miałam oczekiwania: z jednej strony, tak na wszelki wypadek nie liczyłam na wiele. Z drugiej jednak – trudno było zachować obojętność, skoro mieliśmy zobaczyć młodość tak legendarnych postaci jak Han Solo (Alden Ehrenreich) czy Lando Calrissian. Bo to zupełnie inny film niż Huncwot 1 – w tamtym bowiem dostaliśmy pakiet zupełnie nowych, budowanych od zera postaci. Mogły wypalić, mogły nie – ale człowiek nie miał podstaw, żeby się jakoś szczególnie nastawiać. Tutaj wręcz przeciwnie: mam wrażenie, że połowa zainteresowania filmem wynikała właśnie z faktu, że kamaaaan, HAN SOLO! Skoro o młodości Vadera zrobili całą trylogię, Han Solo zasługiwał przynajmniej na jeden film, no nie?

…i teraz tak sobie myślę, że może zredukowanie historii Hana do tego jednego filmu było zasadniczym błędem?

Nie chodzi o to, że Solo to zła rzecz. Ma sporo plusów, o których później wspomnę. Ale kiedy myślę o Hanie Solo, widzę jego życie jako cykl przygód łotrzyka-przemytnika, co tak prawdę mówiąc najlepiej chyba sprawdziłoby się w serialu. Na spokojnie można by wtedy pokazać relacje Hana i Lando, a także to, jak z poczciwego chłopca o złotym serduszku nasz bohater stał się cynicznym cwaniaczkiem. Bo po filmie dość trudno mi połączyć młodego Solo z tym znanym z oryginalnej trylogii. Oczywiście, twórcy postarali się o to, żeby wyeksponować te powiązania: a więc milion razy słyszałam o byciu najlepszym pilotem w galaktyce, podkreślono pokonanie trasy na Kessel w dwanaście parseków (śmiesznostka taka, bo parseki to jednostki odległości, jak nie przymierzając lata świetlne), byliśmy też świadkami gry o Sokoła Millennium. I niby fajnie, ale dla mnie to było za dużo grzybków w barszcz. Jakby wszystkie dokonania Hana Solo – te, o których będzie się mówić po latach – miały miejsce w ciągu kilku dni jego życia, a potem…? Cóż, potem już najwyraźniej nic ciekawego nie zrobił. Wpakowanie wszystkiego do jednego, dwugodzinnego worka sprawiło, że te nawiązania stały się nachalne i pospieszne, trochę na odwal się.

(źródło)

Ten pośpiech szczególnie mnie zabolał w przypadku Lando (fantastyczny Donald Glover). Bo to świetna postać. Był rewelacyjny w oryginalnej trylogii, a jego nowe wcielenie nie jest ani na jotę gorsze. Donald Glover totalnie dał radę i każda scena z Lando była sceną przefajną. Niestety, było go w filmie zdecydowanie za mało. Relacja Lando z Hanem wypadła przez to skrótowo i powierzchownie, podczas gdy tutaj akurat liczyłabym na bardzo wiele, bo wszak tych dwóch łączyła długoletnia i, jak mniemam, niełatwa przyjaźń. Tymczasem trudno mi było jakoś to wszystko kupić. Prawdę mówiąc, totalnie poszłabym na spinoff o Lando. Do dzieła, Disneyu!

Więcej uwagi poświęcono Qi’rze (Emilia Clarke) – dzięki temu zresztą ten wątek, choć pierwotnie mało mnie interesował, okazał się koniec końców jednym z lepszych, jako że był wyraźnie bardziej dopracowany. Zresztą, Qi’ra zaserwowała mi jedno z największych zaskoczeń tego filmu – i to bardzo, bardzo na plus.

Innym zaskoczeniem był Beckett (Woody Harrelson). Jak się zastanowić, pewnie było to do przewidzenia, bo wynikało bardzo mocno z tego, co przez większość filmu ta postać podkreślała, niemniej spodziewałam się raczej kogoś w typie Yondu ze Strażników Galaktyki, a film zaoferował mi coś zupełnie innego.

Aha, film oczywiście ma też kolejnego droida – to już chyba taka zasada, że w drużynie musi być droid. Jakieś zastępstwo dla C3PO i R2D2. No i po raz kolejny jest to całkiem udana postać – L3 (Phoebe Waller-Bridge). Zupełnie inna niż K-2SO z Hultaja 1, ale też interesująca z tą swoją obsesją na punkcie wielkiej rewolucji i wyzwalania pobratymców z białkowej niewoli. W sumie to nawet coś nowego: droid z niesamowicie wyrazistą osobowością, który postępuje tak jak postępuje nie ze względu na program, tylko tak po prostu, bo taki jest.

Na tle tych wszystkich postaci – które były świetne, choć nie wykorzystano ich potencjału – Han wypada po prostu blado.

(źródło)

Jeśli zaś chodzi o samą historię, to mam mieszane uczucia. Mamy w Solo chyba przede wszystkim poruszoną problematykę wyzysku i niewolnictwa – i to w wieloraki sposób, bo każdy z bohaterów w jakiś sposób się z tym zmaga. Począwszy od L3, a na Hanie kończąc, że nie wspomnę o Qi’rze, która przecież też jest czyjąś własnością, nawet jeśli traktuje się ją dość dobrze. Wciąż jednak mam wrażenie, że film serwuje nam ciężki temat, ale w dziwnie lekki, czasem nawet zabawny sposób. No bo całą tę droidową rewolucję trudno traktować poważnie – a szkoda, bo ja bym chciała się na tym trochę skupić i jednak móc zgłębić istotę dramatu, z jakim na co dzień zmagają się starwarsowe roboty. Ten dysonans mnie trochę boli, bo przez tę pobieżność i humor trudno mi było wykrzesać z siebie emocje, kiedy następowały jakieś dramatyczne wydarzenia. A z kolei ze względu na tę trudność z emocjonalnym zaangażowaniem – historia tu i ówdzie nieco mi się ciągnęła. A to bardzo niedobrze, jeśli najsłynniejsza kinowa space opera… nudzi.

Na szczęście im dalej tym lepiej – końcowe rozwałki i twisty naprawdę dawały radę i oglądanie tego zapewniło bardzo dużo frajdy.

Cały czas nie umiem powiedzieć, jak oceniam ten film. Ma sporo fajnych elementów: ciekawe postaci, nieoczekiwane zwroty akcji, dużo dynamicznych piu-piu w kosmosach i całkiem poważną, trudną problematykę gdzieś w tle. Jednocześnie główny bohater jest mocno nijaki, a większość tematów i wątków upchnięta ciasno w zbyt krótkim czasie antenowym jest siłą rzeczy potraktowana rozczarowująco pobieżnie.

Niemniej oglądało się przyjemnie i będę teraz trzymać kciuki za dalsze pojawienia Lando w tym uniwersum.

– I heard a story about you. I was wondering if it's true.

– Everything you've heard about me is true.