Granie na Fraakranie (kolejne) - Descent: Journeys in the Dark

Descent: Journeys in the Dark - pudełko

W ramach walki z siedzeniem przy komputerze, ostatni weekend Fraa spędziła siedząc na podłodze. I, musi przyznać, było to siedzenie nader owocne i miłe, jako że odbywało się przy grze Descent: Journeys in the Dark – mającej co prawda zaporową cenę, ale w zamian oferującej wiele godzin świetnej rozrywki.

Pierwsza rzecz, jaka rzuca się w oczy przy nabyciu Descenta, to pudełko, które jest ogromne. Człowiek od razu zaczyna dochodzić do wniosku, że cena w istocie mogła być całkiem uczciwa. Wewnątrz znajdą się elementy podziemi do składania, wielość figurek potworów, figurki bohaterów, sześć rodzajów kart, karty bohaterów, kostki, że już Fraa nie wspomni o kilku torebkach różnego rodzaju żetonów i znaczników, których wymienianie byłoby bez sensu. Grunt, że zawartość pudełka robi imponujące wrażenie. W dodatku niemal wszystkie te elementy są wykonane solidnie, starannie i ładnie. Można znaleźć wyjątki, oczywiście, zwłaszcza wśród figurek: niektóre są mniej lub bardziej krzywe (szczególnie dotknęło to szkielety), niektóre po prostu topornie wykonane (na przykład Red Scorpion wygląda zupełnie nieciekawie w porównaniu do innych bohaterów), potwory mają niekiedy powyginane podstawki, tym niemniej – poza mankamentami wynikającymi z podatności plastiku na zgięcia – w większości naprawdę trudno się przyczepić do wyglądu elementów gry. Grafiki na kartach i żetonach są bardzo ładne, fragmenty podziemi również.

Jest też, naturalnie, instrukcja, a oprócz tego – zeszyt ze scenariuszami.

A skoro Fraa wspomniała o scenariuszach, pora napomknąć o zasadach: jeden spośród graczy (tych może być w sumie od dwóch do pięciu) wciela się w Overlorda, zwanego dalej Mistrzem Podziemi, czyli po prostu w mistrza gry, który będzie rzucał kłody pod nogi bogom ducha winnym bohaterom. Pozostali gracze losują lub wybierają sobie po jednym bohaterze i... no cóż, i schodzą in the Dark, czyli do podziemi.

Nie ma co się oszukiwać: fabuła ma znaczenie mniejsze niż niewielkie. Chodzi głównie o przedarcie się przez hordy potworów i przejście kolejnego lochu, a czy bohaterowie tak naprawdę szukają haremu prawie-dziewic, porzuconego w podziemiach przez szalonego wezyra, czy może zeszli tam myśląc, że utłuką kilka koboldów i wrócą do miasta po nagrodę – to już zależy od graczy.

Elementy planszy.

Ciekawie przedstawia się sama plansza, którą Mistrz Podziemi układa na bieżąco z dostępnych elementów. Bohaterowie co jakiś czas napotykają na swojej drodze drzwi i dopiero po ich otwarciu Overlord dobudowuje kolejny fragment lochów.

Niestety, takie rozwiązanie ma też słabą stronę: poszczególne elementy planszy wpasowują się mocno na wcisk. Fraa już się domyśla, że po kilku lub kilkunastu rozgrywkach te „puzzle” będą miały koszmarnie zmasakrowane brzegi i niewiele zostanie z początkowego ślicznego wyglądu całości.

Jeśli zaś idzie o samą rozgrywkę, to – jak to bywa w tego rodzaju grach – wiele zależy od szczęścia i ten element losowości niektórym może przeszkadzać. Fraa zaczynała jedną przygodę trzy razy i za pierwszym razem rzuty kośćmi wyszły tak wdzięcznie, że Mistrz Podziemi wygrał w dwóch turach. Początek jest o tyle decydujący – zwłaszcza przy grze z minimalną dopuszczalną liczbą graczy – że bardzo szybko schodzą punkty zwycięstwa, a jeśli bohaterowie pozbędą się wszystkich punktów zwycięstwa, gra automatycznie się kończy. Z czasem robi się nieco spokojniej, bo w trakcie zwiedzania podziemi zdobywa się wspomniane punkty za otwieranie skrzyń ze skarbami, uruchamianie portali i inne dokonania.

Z kolei przy grze z maksymalną liczbą graczy znacznie mizernieją szanse Mistrza Podziemi, nawet biorąc pod uwagę fakt, że przecież potwory są odpowiednio silniejsze niż przy rozgrywce dwuosobowej.

Gra niewątpliwie wymaga wiele cierpliwości – jeśli bohaterowie mają szczęście, jeden scenariusz może swobodnie zająć cały dzień. Dla kawiarki to akurat jest dużą zaletą – Fraa nie lubi gier, które ledwo się rozłoży, już trzeba pakować, bo się skończyło. Tym bardziej w przypadku takich gier jak Descent, gdzie samo rozkładanie potrafi zająć pół godziny.

No właśnie – należy pamiętać o dwóch rzeczach: po pierwsze – do rozegrania przygody potrzeba naprawdę dużo miejsca. Po drugie – do rozegrania przygody potrzeba naprawdę dużo czasu.

Fraa musi powiedzieć, że jest bardzo zadowolona z zakupu Descenta. Zawartość pudełka w pełni usprawiedliwia porażającą cenę, a zabawy starczy na wiele długich dni. Później zaś wszystko w rękach gracza, który podejmie się wymyślać własne scenariusze. Nieliczne mankamenty w wykonaniu niektórych elementów bardzo nieznacznie obniżają ocenę i tak naprawdę martwi tylko to potencjalne wyświechtanie krawędzi fragmentów planszy.

No i Fraa ma jeszcze jedno zastrzeżenie: karty bohaterów – byłoby miło, gdyby zawierały, oprócz statystyk, jakąś treść bardziej fabularną, czyli chociaż parę zdań historii postaci; coś, co podkreśliłoby klimat.

Jednak nawet z tymi zastrzeżeniami, Fraa nie może nie przyznać, że jest to produkt z górnej półki, zasługujący co najmniej na solidne 8/10.

Kliknij, coby zobaczyć więcej zdjęć.