30-Day Book Challenge: dzień 20

Ulubiony romans

…

(źródło)

Tak. Paradne, doprawdy ubawiłam się.

Romans – pytać mnie o książkę o miłości!

To znaczy żeby nie było: nie mam jakichś szczególnych uprzedzeń do romansów, bądź co bądź miłość jest szalenie częstym motywem w – chyba wszystkich – tekstach kultury, więc gdybym była uprzedzona, byłabym bardzo, bardzo biedną Frąą. Bah, związki damsko-męskie potrafią być naprawdę ciekawe: Medea i Jazon, Helena i Menelaos, Orfeusz i Eurydyka, Pigmalion… no tak, wymieniać można długo. Sęk w tym, że w tych historiach zawsze, ale to zawsze wkurwia mnie co najmniej jedna strona. Jazon to smętny penis, Helena to dziwka, Orfeusz – egotyczny ciul, a Pigmaliona pojebało. I tak dalej. To znaczy ja rozumiem to wszystko: najpewniej gdyby któraś ze stron nie była w ten czy inny sposób upośledzona, opowieść byłaby nudna. Ale to sprawia, że serio dość trudno byłoby mi znaleźć w ogóle historię jakiegokolwiek związku, którą mogłabym rzeczywiście nazwać „ulubioną”. Bo one są co najwyżej irytujące. Jechać dalej? Tristan i Izolda – załgane i niewierne mendy, Ginewra od Artura – zdradliwa sucz… no mogiła, proszę Państwa. Leżę.

Owszem, są historie miłosne, które mi się podobają, a które nie stanowią osi powieści, tylko są jakimś dodatkowym elementem, wkomponowanym w fabułę. Głównie lubię to u Pratchetta, który opisuje zakochania i związki o dłuższym stażu w taki fajny, prozaiczny sposób, odzierając temat z niepotrzebnego patosu i mistycyzmu. No tak, ale tematem wyzwania ma być chyba romansidło jako takie, całościowe, a nie „ulubiona książka, w której co najmniej dwoje epizodycznych bohaterów uśmiechnęło się do siebie czule”.

Tak naprawdę ocaliła mnie Owca, choć zapewne nieświadomie. Otóż, w przeciwieństwie do niej, ja Romeo i Julię lubię. Nie jakoś namiętnie, ale podobała mi się ta historia. Żaden z bohaterów mnie nie wkurzał - owszem, postępowali głupio, ale mogli to robić. Byli młodzi i zauroczeni, ich głupota była w pełni uzasadniona. No i miałam wrażenie, że większość nieszczęść nie wynikała bezpośrednio z ich winy, a z różnych nieprzewidzianych, pechowych zbiegów okoliczności, na które ani Romeo, ani Julia nie mogli nic poradzić. Zgadzam się oczywiście z Owcą, że to nie była żadna wielka miłość aż po grób. To było zauroczenie, naturalnie że tak. Ale bądźmy szczerzy, przecież w większości romanse książkowo-filmowe oznaczają właśnie zauroczenie – żeby bardziej zgłębić temat, trzeba by daną parę pokazać na przestrzeni co najmniej kilku lat, i to nie podczas ratowania świata, tylko w czasie zwykłych, prozaicznych dni. Być może gdzieś są takie książki, ale ani nie czytałam nigdy powieści, w której narrator prezentowałby, ile razy On jeszcze rzuci skarpetki na stół, nim Ona odejdzie, a ile razy Ona przypali herbatę, nim On odejdzie, ani nie zamierzam takich rzeczy czytać. Bo to nudne!

Więc tak, romanse nie są o miłości – są o zakochaniu, o zauroczeniu. Taka ich natura, nie czepiam się, dopóki całość jest ciekawa.

Ale o czym to ja…?

Ach tak, Romeo i Julia.

No, tak poza wszystkim – to jest po prostu ładnie napisane. Ofkoz mówię z perspektywy osoby czytającej wyłącznie polski przekład, bo oryginał przekracza moje możliwości, obawiam się. I nie mówię tu nawet o tej nieszczęsnej pogadance o imieniu róży, tylko przede wszystkim o śmierci Merkucia. W ogóle to był mój ulubiony bohater, a umierał szczególnie pięknie. TAK, później całość mi się jeszcze bardziej spaczyła przez cholerną adaptację Luhrmanna. TAK, lubię tę adaptację. TAK, wiem, że była dziwna, a Merkucio był jeszcze dziwniejszy, ale w filmie też był moim ulubionym bohaterem, a scenę jego śmierci pamiętam do dziś. I nie kojarzę, żeby ktoś kiedyś równie ładnie powiedział „Klątwa na oba wasze domy”.

Plus w ogóle podoba mi się idea, że cała tragedia miała miejsce w wyniku klątwy Merkucia…

Romeo i Julia daje radę jako romans. Jest świetnym tekstem jako tragedia. I nie bardzo widzę alternatywę do dzisiejszego wyzwania.