30-Day Book Challenge: dzień 11

(źródło i opis)

Książka, której nienawidzę.

To pytanie jest durne. Jedno z głupszych w tym wyzwaniu. Znaczy no: serio? Mam wymienić książkę, której nienawidzę? Może się mylę, ale nienawiść jest chyba najmocniejszą negatywną emocją, jaką można odczuwać wobec kogoś… TAK, wobec kogoś, a nie wobec czegoś. Nie wyobrażam sobie, jak martwy przedmiot może wzbudzić nienawiść. Co niby miałaby zrobić taka książka, żeby zapracować sobie na moją nienawiść? Rozjechać mi kotka? Sprzedać kolekcję Asterixów? Bwah, nawet wtedy trudno byłoby mi nazwać moje emocje nienawiścią. A cóż dopiero, skoro taka książka co najwyżej może być… no, gówniana. Nie wydaje mi się, żeby to był powód do nienawiści.

Przez pół dnia głowiłam się nad tym problemem. Może jakaś stara, znienawidzona lektura szkolna…? Ale nie, obawiam się, że jeśli mi jakaś lektura nie podchodziła, to po prostu jej nie doczytałam i ot, cała filozofia. Szkoda nerwów na płonną nienawiść. Ulv podpowiedział, że może jakiś podręcznik do znienawidzonego przedmiotu na studiach – cóż, to wprawdzie odpadło z tego względu, że po pierwsze: nie miałam na studiach znienawidzonych przedmiotów, po drugie zaś: nie miałam na studiach podręczników. Ale okazało się, że te całe studia to całkiem niezły trop.

Nie mogę powiedzieć, żeby to była nienawiść w czystym tego słowa znaczeniu, ale jest książka, której rzeczywiście nie cierpię – przy czym to nie wynika z faktu jej grafomańskiej gównianości, bo obiektywnie rzecz biorąc jest – podobno – dobra.

Eneida Wergiliusza. To znaczy ja w ogóle nie przepadam za Wergiliuszem. O ile Homera kupuję bez szemrania, o tyle Wergiliusz zawsze mnie śmiertelnie nudził. Ale Eneida – o, to już szczyt wszystkiego. Nie obchodzi mnie, że warsztatowo to jest wybitne. Eneasz to wnerwiający, egocentryczny ciul bez śladowych ilości kręgosłupa moralnego ani własnej woli. Dydona, która mogła być prawdziwą babeczką z jajem, ostatecznie wychodzi na szokującą frajerkę (choć na tle innych bohaterów i tak plasuje się w niewkurzającej czołówce). Lawinia – ach, Lawinia! Nie hejtuję jej co prawda tak mocno jak Heleny, niemniej to podobny typ kobiety: rozwydrzona pindolina, która ma pod nosem fajnego faceta, ale nieeee, on tutejszy, czyli nuda i szaruga dnia codziennego, prawda? No więc olewa go i rzuca się w ramiona jakiemuś głupawemu przybłędzie, który nie tak dawno wystawił do wiatru i spowodował śmierć dumnej, choć może nieco zbyt naiwnej, kobiety. I którego, nawiasem mówiąc, kompletnie nie zna! Ale spoko – sprowadźmy wojnę i śmierć na kilka plemion, będzie fajnie. No i wreszcie Turnus! Gdybym miała wskazać jakąkolwiek fajną postać w Eneidzie, byłby to Turnus. I co? No i dupa, ofkoz musi zginąć, prawda? Bądź co bądź to Hektor tego syfu.

W ogóle samo założenie jest dla mnie fatalne – mówcie co chcecie, dla mnie to bezczelna zrzynka z Homera, mimo wszelkich zmian i okoliczności historyczno-kulturowych. Kilka lat tułaczki, a potem wojna i niemal przekalkowany układ osób. Hura, hura. Jestem wielkim rzymskim poetą, nie potrafię wymyślić własnej historii na narodową epopeję.

Wrr.