30-Day Book Challenge: dzień 14

...iii, niestety, o nim nie będzie tu mowy.

Książka, którą zgwałciła ekranizacja.

O rety, rety… Dzisiejsze wyzwanie daje taki wachlarz możliwości, że ja doprawdy miałam trudność ze zdecydowaniem się. Żeby było śmieszniej, pierwsze, co mi przyszło do głowy, to Solaris – a bawi mnie to dlatego, że ani nie czytałam oryginału Lema, ani nie widziałam filmu. No ale dużo słyszałam o pośladku Clooneya czy czymś takim…

Potem jednak nadeszła pora na poważne propozycje.

Ja, Robot – och, ten film jest tak denny…! I tak bardzo nie ma nic wspólnego z jakimkolwiek tekstem Asimova! No tak, tylko że właściwie nie jestem przekonana, czy w ogóle ma mieć coś wspólnego. Odnoszę wrażenie, że pisarz stanowił tu tylko jakąś inspirację i nie należy się wczuwać. To… to po prostu nie jest ekranizacja. Odpuściłam.

Dalej: Wehikuł czasu z 2002 r. To było złe, było do urzygu moralizatorskie, był romans z jakąś seksowną Amazonką i… i za diabła nie trzymało ducha literackiego pierwowzoru. Bwah, Wells w ogóle jakoś nie miał szczęścia, bo Wojna światów z 2005 r. to też jakieś mdłe filmidło w stylu wszystkich innych amerykańskich katastroficznych, gdzie cały kataklizm/najazd obcych/wojna światowa/cokolwiek służy tylko temu, żeby połączyć jakąś ciulowatą skłóconą rodzinę. A szkoda, bo powieść czytałam z wypiekami na facjacie i to była naprawdę fantastyczna obserwacja ludzkości. W ogóle u Wellsa bardzo mi się podobało to, że pokazywał świat i ludzi, a bohater… cóż, bohater był tylko samobieżną kamerą.

Cóż by tu jeszcze…? Ekranizacje Dicka, o dziwo, zazwyczaj trzymają poziom. To znaczy owszem, Arni w Pamięci absolutnej budzi wesołość, ale to nic takiego, żeby to obsmarowywać z jakąś szczególną dawką hejtu. Tolkienowskie filmy też dają radę – nie zawsze wychodzi jak trzeba, ale na pewno się starają. Ekranizacje Kinga bywają gówniane (Maglownica, Langoliery), ale co ja się będę wypowiadać, skoro nie czytałam pierwowzorów. Może są równie gówniane, więc się nie odzywam.

Pewnym olśnieniem był Dom Usherów – filmidło z 2006 r., w jakimś szalonym wszechświecie będące ekranizacją noweli Poego Zagłada domu Usherów. Dzieło w reżyserii Hayley Cloake to półtorej godziny doskonale straconego czasu. Ale pisałam o tym trzy… cztery… kilka lat temu, więc odpuszczę sobie powtarzanie. Choć serce mnie boli za każdym razem, kiedy pomyślę o tym filmie, bo utwór Poego był absolutnie przepiękny (w ogóle ja srodze fangirluję Poego, ale nie wymieniałam go wczoraj, żeby nie robić zamętu jeszcze większego… bo serio? Jak niby miałabym porównać jego i Clarke’a? Toż to dwa odmienne kosmosy, każdy doskonały w swojej kategorii).

I ze wstydem przyznam, że o mały włos a przegapiłabym taką fantastyczną okazję do wyrzygania moich żali pod adresem ekranizacji doskonałej powieści Aleksandra Dumasa: Hrabia Monte Christo. Na szczęście tyle o tym zawsze wszystkim ględzę, że w przytomności umysłu hevi mi o tym przypomniała.

Hrabia Monte Christo nie ma szczęścia do ekranizacji. Podjęto kilka prób i im dalej tym gorzej. To znaczy inaczej: odcinam się od ekranizacji sprzed 1975 r. – po prostu ich nie znam, w życiu nie widziałam.

Bardzo dawno oglądałam wersję właśnie z 1975 r., z Richardem Chamberlainem w roli głównej. Jej główną bolączką było pociachanie fabuły – szczegółów, niestety, nie pamiętam. No ale obsada była fajna. Chamberlain doskonale pasował jako tytułowy hrabia. W 1998 r. przyszła pora na serial telewizyjny z Gerardem Depardieu w roli głównej. Przez kolejne dziesięć lat wyczynowo hejtowałam Depardieu – zrehabilitowało go dopiero wypięcie się na francuskie podatki i przyjęcie rosyjskiego obywatelstwa. Serial był w sumie niezłym pomysłem: pozwolił na dość szczegółowe przedstawienie fabuły. Niestety, uznano za konieczną zmianę zakończenia i… no i błagam: Depardieu jako hrabia Monte Christo?! W jakiej rzeczywistości to mogłoby w ogóle pasować?!

Ale nagle tamte filmy wydają mi się nadzwyczaj zacne, kiedy widzę ekranizację z 2002 r. w reżyserii Kevina Reynoldsa, z Jimem Caviezelem jako hrabią, a także Guyem Pearcem w roli Fernanda Mondego oraz Jamesem Frainem jako Villefort.

Tak naprawdę dość trudno mi jakoś rzeczowo pisać o tym filmie. Myślę więc, że zaprezentuję tylko pakiet notatek, jakie popełniłam w trakcie powtórnego oglądania (bo przez dziesięć lat intensywnego wypierania coś mi mogło umknąć). Będzie nieco spoilerów, bluzgów i emotek.

***

1.

– Nasz kapitan nabawił się zapalenia mózgu, szukamy pomocy!

...kurwa. Reżyser i scenarzysta mieli zapalenie mózgu. ;/

2.

Edmund i Danglars - tak bardzo było widać, że ten drugi jest zUyyy, a Edmund jest świetliście dobry. xD

3.

– Pokochajmy się.

– [...blablabla...] Wiem, czego chcesz. [...]

Kuźwa - jakoś szczególnie to tego nie ukrywał xD Mercedes nie jawi się jako Sherlock.

4.

[13:25 minuta filmu]

Heh, niełatwo być przyjacielem Mary Sue. ;] TAK - u Dumasa Dantes też był ideałem. ALE NIE BYŁ MERYSÓJKĄ! A TUTAJ KURWA JEST!!!

5.

Pierścionek z nitki - ej. Żeby chociaż to Dantes jej dał. Ale ona SAMA sobie urwała z sukienki i obwiązała palec. WTF? o.O

6.

– Mieni się moim przyjacielem. A jednak ma przede mną tajemnice.

– Jakie?

...ekhm. Nie wiem. Bo to tajemnice. Przede mną. To znaczy, że ich nie znam. -.-

7.

I zupełnie nie wzbudza podejrzeń Dantesa, że „do domu” go odwożą zamkniętego w tym wozie dla więźniów. Zupełnie. Każdego gościa odwożą w ten sposób.

8.

Mondego czytał list. Jak go później zapieczętował? o.O

9.

TEN FILM TRWA JUŻ PÓŁ GODZINY, A JEGO JESZCZE NIE ZABRALI DO IF!

10.

Rytualne i powitalne bicie w If – och tak, och tak. Taki on biedny. I ci źli są tacy źli. Powiedzcie to jeszcze wyraźniej, bo mogło mi umknąć, z kim mam sympatyzować.

11.

Tego nie ogarniam: Mercedes dostała list o tym, że Edmund został stracony, ok. Ale tak właściwie: czemu NAPRAWDĘ go nie stracili? o.O Do czegoś był im potrzebny jako więzień? Przecież nic nie wiedział, ot taki sobie przygłupek. :| Inna sprawa, że list był tak bardzo tylko po to, żeby usprawiedliwić puszczalskość Mercedes, że omg.

12.

Siedzi cztery lata w lochu, ale paznokietki wypielęgnowane jakby co tydzień manikiurzystka go odwiedzała xD

13.

Faria siedzi dwa razy dłużej niż Dantes w celi, a jakoś lepiej wygląda xD Kapcie ma, koszulę nie taką podartą i wogle.

14.

Czemu Faria miał takie wyposażenie? On nie siedział w lochu, on miał salon niemal o.O Meble, książki...

15.

Scena śmierci Farii byłaby nieco bardziej dramatyczna, gdyby nie była aż tak moralizatorsko-słodkopierdząca. ;/

16.

POŁOWA FILMU, A ONI DOPIERO GO WYRZUCAJĄ Z IF!! SZFAK!!!

17.

Mhm, co robi nasz super Merysój zaraz po ucieczce? Uśmierca kolesia, który grzecznie wykonywał swoje obowiązki. No jasne. Taki jest dobry.

18.

– To najlepszy nożownik, jakiego widziałem.

– Widać za rzadko wychodzisz na miasto.

No ok, to był uroczy dialog. ^^

19.

– Przysięgam na moich zmarłych krewnych i na tych, którzy jeszcze niedomagają, że będę ci wiernie służył.

xD I ten też.

20.

[o ojcu Edmunda, kiedy wreszcie Edmund wrócił do Marsylii]

– Niestety, powiesił się na myśl o zdradzie syna.

XDDD "A mój piesek Pongo?" xD

21.

Film trwa 2h 11 min. Jesteśmy na 1h 12 min. I ONI JESZCZE NIE ZNALEŹLI SKARBU!!!! KURWAAAAAAAA! Chłopie! Kiedy ty się zdążysz jeszcze zemścić?!

22.

Monte Christo w balonie. WTF? To jest tak bardzo złe, że brak mi słów ;((( Durne i zdupywzięte.

23.

Pytanie: dlaczego nikt nie poznał Monte Christo? Serio, zarost to nie jest AŻ TAKA różnica. Ja wiem, że Supermanowi wystarczyły bryle, ale EJ. To... BRODA!!! I to nie WIELKA, KRZACZASTA BRODA

która zasłania pół twarzy – taka bródka tylko, no! W tym wieku ludzie się aż tak nie zmieniają. Zresztą, Villefort, Mondego, Mercedes - nic się nie zmienili.

24.

– Żądam 70%.

– Dostaniesz 50%.

– Zgoda.

Łał xD Tytan targowania się xDDD

25.

Urodziny Alberta: ciekawe, wedle jakiego porządku oni tam siedzą. :| Matka gdzieś na szarym końcu, mega daleko od syna. 

26.

...1h 50min... Hura, hura: Mercedes nosiła na palcu nitkę, KTÓRĄ SOBIE SAMA ZAWIĄZAŁA - to absolutny dowód miłości. Chuj, że po miesiącu od aresztowania Edmunda wyszła za Mondego. MIAŁA NITKĘ, BICZYZ!

27.

Iiiiii TAK! Mamy najbardziej żenujący fragment filmu! ALBERT JEST SYNEM EDMUNDA! FAAAAAAAAAAAAAK!!!

28.

– Żegnaj, Mercedes. Czasami było mi z tobą dobrze.

– A mi z tobą nigdy.

...i udawałam wszystkie orgazmy! Ehh... Cięte riposty od siedmiu boleści... ;/

29.

NO JASNE. Zgolił brodę i od razu Mondego go poznał. xD

30.

W ostatnim pojedynku:

– Dlaczego?!

Riposta w mojej głowie: „Bo dostałeś gwizdek!” xDDD

***

ARGH! To jest tak bardzo złe na tak wielu płaszczyznach! Ssie zarówno jako zwykły film, jak i jako ekranizacja. Z książką ma wspólne... no... nazwiska bohaterów. Bo fabułę wykastrowali i nagięli tak, żeby wyszedł słodkopierdzący i kompletnie nielogiczny happy end. No i DLACZEGO ONI GO NIE POZNAWALI?! I gdzie, do jasnej cholery, podziała się Hayde?! DOMAGAM SIĘ HAYDE! Przecież to był jeden z głównych wątków! Tam było pełno wątków i wszystkie były ważne! Bez nich ten film to denne i naciągane romansidło!

AAAARGH!!!