30-Day Book Challenge: dzień 5

(obrazek z innej książki, ale i tak go lubię)

Książka, która mnie uszczęśliwia

To właściwie dość dziwne pytanie. Może jestem za mało sentymentalna, ale c’mon: książka może wywołać różne emocje – smutek, wesołość, złość, przygnębienie i pewnie wiele innych; niektóre mogą utrzymać się dłuższy czas po przeczytaniu danej pozycji, ale nie wyobrażam sobie powieści, która uczyniłaby mnie szczęśliwą. Może trochę zbyt dosłownie rozumiem ten punkt wyzwania, ale cóż to by było za wyzwanie, gdybym nie wybierała najtrudniejszej opcji z możliwych?

Dość długo zachodziłam więc w głowę, co zrobić z dzisiejszym etapem czelendża.

Ostatecznie postanowiłam oszukiwać.

To znaczy ej: wyraźnie jest napisane „książka, która cię uszczęśliwia”, a nie „cudza książka, której przeczytanie cię uszczęśliwia”. A więc ja w tej chwili mogę rzucić jednym tytułem: Który tchnieniem stworzył Lewiatany – autorstwa niejakiej mnie. Z czystym sumieniem stwierdzam, że jest to książka, która – choć obiektywnie rzecz biorąc mocno ssie – poniekąd mnie uszczęśliwiła. Po pierwsze, sprostałam wreszcie nie takiemu prostemu wyzwaniu, jakim jest NaNoWriMo (i to w tydzień!). Po drugie, zasadniczo spełniłam jakieś tam marzenie z dzieciństwa, żeby ta historia ujrzała światło dzienne… no, może nie tyle historia, bo tę wymyślałam jakoś przed samym NaNo, ale z całą pewnością bohaterowie i jako taki świat (wspominałam już o tym zresztą w którejś notce, kiedy rozwodziłam się o zaletach NaNo). Jakby nie patrzeć, grabarz Yvo dołączył do mojego grona literackich tróloffów, nie mogę też wyzbyć się zupełnie niepoprawnej sympatii do nekromanty i do poety. Ewentualne retrospekcje czy półsłówka rzucone tu i tam zaś uświadomiły mi, że tam istnieje jeszcze Enna Rudy, turbomroczne plemię Karłów, Śpiewaczki czy feniksy z kosmosów. Po trzecie, Lewiatany…, mimo wszystkich przejawów grafomanii, jakie się w nich gnieżdżą, mają parę lepszych, za przeproszeniem, ustępów. I tego będę się trzymać, o. Są sceny, do których sama w ramach reperowania ego zaglądam i stwierdzam, że ej – to mi się udało, rech rech rech. Już zupełnie abstrahując od faktu, że sama procedura pisania, krótka i intensywna, była niezwykle oczyszczająca – szczególnie dla Wewnętrznego Grafomana. No i wogle, to pierwsza książka, jaką rozdawałam z autografem, no! Plus otworzyła mi furtkę do mojego fantasy settingu, o którym nawet nie wiedziałam, że może być tak obszerny. Umożliwia  mi to wygrywanie NaNo od trzech lat, a nawet zupełnie niepostrzeżone przemknięcie z fantasy do space opery – wciąż w ramach tego settingu. Jara mnie to i uszczęśliwia, tak.

Oczywiście, mogłabym „makes you happy” przetłumaczyć po prostu jako „wprawia w dobry nastrój” albo coś takiego. Mogłabym. Wtedy to by był dowolny tom Świata według Clarksona – Jeremy’ego Clarksona.