30-Day Book Challenge: dzień 19

(źródło)

Ulubiona książka, którą zekranizowano.

Hobbit. Tak, wiem, jeszcze tak do końca go nie zekranizowano, ale bliżej jak dalej, więc się liczy. Hobbit to rewelacyjna opowieść o chciwości, lojalności i przyjaźni, w cudowny sposób pozbawiona nachalnego moralizatorstwa. Bywa zabawna, ale z czasem nastrój staje się coraz „cięższy”, im bliżej bohaterowie są skarbu. Fabuła nie jest rozmemłana milionem innych wątków (np. miłosnych…), dzięki czemu czytelnik koncentruje się na wyprawie i przemianach, jakie ona wywołuje w krasnoludach i jednym małym hobbicie.

Co mogę powiedzieć o samej ekranizacji? Cóż, na pewno nic, czego nie napisałabym już w poprzednich notkach. Do niedawna byłam pełna optymizmu i szczerej wiary w to, że to będzie naprawdę świetna ekranizacja, to teraz jednak jestem nieco bardziej sceptyczna. I mam dziwne wrażenie, jakby Peter Jackson wraz z resztą ekipy nie do końca wiedział, na co się zdecydować. Pierwsza część – mimo dorzucenia paru elementów – zasadniczo była bardzo wierna książce, z piosenkami włącznie. Ludzie często zarzucali jej, że nie może się zdecydować między poważną, epicką historią na miarę Władcy… a wesołą opowiastką dla dzieci, ale mnie to wcale tam nie uderzyło. Natomiast teraz mnie uderza, że niekonsekwencja rysuje się między dwiema częściami tego samego cyklu: jest dość wierna jedynka, a zaraz potem dwójka, w której scenarzystę najwyraźniej poniosło, co owocuje jakimś miniaturowym romansem na orzechach z dodatkiem kilku garści slapstickowego bzduryzmu.

Ale to nieistotne. To znaczy jasne, chciałabym, żeby całość ociekała zajebistością, ale jeśli będzie trzeba, wyprę resztę i będę się jarać samą Niezwykłą podróżą. Grunt, że w ogóle się za to wzięli i się starają.