ZaFraapowana filmami (88) - "Hobbit: Pustkowie Smauga"

Plakat z filmu Hobbit: Pustkowie Smauga

Dokładnie rok temu (ok, rok i jeden dzień) pisałam o pierwszej części Hobbita. Byłam wtedy po jakimś pierdylionie seansów, bo ze dwa razy w kinie (2D i 3D), a ile razy widziałam na małym ekranie, to trudno zliczyć, bo potrafiłam zapętlić i obejrzeć dwa razy z rzędu. A później wciąż oglądałam i oglądałam, i naoglądać się nie mogłam, bo z każdym obejrzeniem film podobał mi się bardziej.

Drugą część, Pustkowie Smauga, obejrzałam w kinie w wersji 2D 2 stycznia. Od tamtego czasu towarzyszy mi zasadniczo jedna myśl: „Muszę sobie odświeżyć Niezwykłą podróż”.

To nie tak, że druga część Hobbita mi się nie podobała, po prostu…

…

No dobrze.

Po prostu mi się nie podobała.

Oczywiście, ma zalety. Zawsze i wszędzie będę lubiła kraśki. Bo to kraśki i kropka. Bilbo (Martin Freeman), naturalnie, wciąż świetny. Z wyglądu, głosu i ogólnej postawy „jestem naj!” bardzo przypadł mi do gustu Smaug (Benedict Cumberbatch – mam nadzieję, że dobrze napisałam nazwisko, bo zawsze je jakoś przekręcam). Bard (Luke Evans) był tak bardzo podobny do Williama z Piratów…, że przez moment myślałam, że Bloom dostał podwójną rolę, mimo tego daje radę – budzi sympatię, jest wiarygodny i jestem nawet ciekawa, jak to dalej będzie pociągnięte, władca Miasta nad Jeziorem zaś (Stephen Fry) był... świetny, jak to Stephen Fry. Absolutnie doskonały okazał się Thranduil (Lee Pace) – był fantastycznie wyniosłym, arystokratycznym, obojętnym na świat zewnętrzny sukinsynem. Wreszcie elfy Jacksona dają radę! Nie są jeno wiotkimi mimozami bredzącymi o wstającym czerwonym słońcu i przelanej krwi! I celowo przywołuję właśnie ten tekst, bo dotyczy to również Legolasa (Orlando Bloom), który z tamtego patetycznego frajera na desce ewoluował na… cóż, na prawdziwego syna swego ojca. Podrasowali mu charakteryzację, zamknęli dziób i voila! Od razu lepiej! Tauriel (Evangeline Lilly) to w porównaniu z Arweną totalne niebo a ziemia, wreszcie widz dostaje konkretną kobitkę z jajem, której życiową rolą nie jest rozmazywanie się w kolejnych rzewliwych scenach.

I właściwie… no tak. To by było na tyle zalet.

Pozostanę jeszcze na chwilę przy bohaterach: kraśki, choć nadal je lubię, zostały dramatycznie zepchnięte na dalsze tło. W pierwszej części jeszcze można było o nich cokolwiek powiedzieć, miewały swoje większe momenty, każdy był jakiś. Tutaj są tylko szarą masą, na której tle błyszczą Thorin i Balin. To znaczy przepraszam: oczywiście, jest Kili i jego Wielki Wątek. C’mon! Serio, Peter? Serio uważasz, że totalnie nie da się nakręcić superprodukcji bez czegoś tak durnego i zdupywziętego?

Reszta krasnoludów to, jak powiedziałam, bezpłciowe tło. Można by zaprotestować w tym momencie, że jak to?, przecież w tej części jest przeprawa przez Mroczną Puszczę, a więc spory epizod z Bomburem.

Ha. Ha.

Tyle że nie.

Kadr z filmu (Thranduil)

Przejdę więc do Mrocznej Puszczy: to było jedno wielkie rozczarowanie. Coś, na co czekałam przez rok, zostało najzwyczajniej w świecie wykastrowane. Widz dostaje niewątpliwie więcej skaczących po niewidzialnych ścianach elfów, za to sprawa z pająkami jest skoszona do minimum. I licz tu, człowieku, na obelżywe piosenki o pająkach, ehhh. A co by w tym było złego? W pierwszej części właśnie to mi się podobało, że film był wierny książce nawet pod względem wrzucania piosenek. Byłoby trochę ciekawsze przynajmniej od tradycyjnej siekanki.

Co wykastrowano oprócz Mrocznej Puszczy? Motyw z beczkami (po co zrobić ten wątek sensownie? Lepiej zamiast tego wrzucić efekciarski, slapstickowy badziew!), a nade wszystko Beorna (Mikael Persbrandt) – jakkolwiek w tym przypadku sama nie wiem, czy to źle czy niedobrze. Sęk w tym, że postać jako taka, choć uwielbiałam ją w powieści, w filmie okazała się okrutnym rozczarowaniem. No ale dobrze, moje wyobrażenie nie musi być jedynym słusznym. Niemniej jego wątek również został schrzaniony – po prostu w świetle całej scenki Beorn wcale nie był taki, jak został opisany przez Gandalfa (że o Tolkienie nie wspomnę…). Nie zostało nic z nieufności, prób podejścia go, kombinatoryki… nie, po prostu wpakować się komuś na chatę, wszamać śniadanie i wio, przecież jesteśmy super bohaterami, jakiś leśny ludzik nie może nie poprzeć naszej sprawy.

A skoro już jesteśmy przy ogólnej tendencji do pozbawiania postaci ich charakterów, to wrócę do Smauga: jak wspomniałam, teoretycznie sama postać wyszła zgrabnie. Gorzej, kiedy wrzucić tę postać w fabułę. Bo nagle ten Smaug, czyli przecież tak bardzo inteligentny smok, zaczyna się zachowywać jak totalny debil. Krasnoludzkie „podstępy”, żeby go pokonać, przypominają raczej ganianie się z potworami w Scooby Doo. Smaug jest po prostu debilem.

Zresztą, w ogóle cała ta bieganina po Ereborze wypadła idiotycznie i nic z niej nie wynikło oprócz Thorina szarżującego z taczką. Ja się naprawdę w tego typu produkcjach całkowicie zgadzam na świętą rule of cool, ale serio: co złego było w oryginalnej fabule? No tak, była mniej efekciarska zapewne… ale to akurat filmowi wyszłoby na zdrowie.

Kadr z filmu

Nie sądziłam, że w drugiej dekadzie XXI wieku, w tego pokroju megaprodukcji, znajdzie się ta wada, ale jednak: Pustkowie Smauga leży i kwiczy technicznie. Obraz okropnie się rozmywa, a efekty tak walą po oczach komputerem, że aż ekran trzeszczy. Wyglądało to fatalnie.

Powiedziałabym, że chociaż muzyka – jak zwykle – jest fajna, gdyby nie to, że końcowy kawałek generalnie też jest mocno ni przypiął ni przyłatał. Nie chcę mówić, czy zły czy dobry, bo to rzecz gustu, a ja się nie znam na muzyce, ale sęk w tym, że I See Fire ma się nijak do filmu – to taka sobie popowa pioseneczka, wyśpiewana słabowitym wokalem Eda Sheerana. Jak, słodki Jeżusiu, ona ma oddawać klimat epickiej historii krasnoludów walczących ze smokiem celem odzyskania królestwa? Słowa owszem, wporzo – ale tylko one.

Spotkałam się z opinią, że różnice między książką a filmem są duże, ale że tego generalnie należało się spodziewać, skoro z takiej książeczki jak Hobbit robi się trzy filmy. Mogę na to odpowiedzieć tylko tyle: tak bardzo NIE. Ten argument miałby sens, gdyby dorzucone wątki były – no właśnie – dorzucone do oryginalnej fabuły. Czyli trochę tak jak to miało miejsce w Niezwykłej podróży. Ale w Pustkowiu Smauga one nie są dorzucone (pomijam, oczywiście cały wątek Nekromanty – on został dorzucony w jedynce i konsekwentnie pojawia się w dwójce) – one zastąpiły oryginalną fabułę. A tymczasem Hobbit, choć to mała powiastka, jest bardzo obfity w treść. Na luzie można by z tego zrobić trzy filmy. Jasne, łatwo może się wydać, że to niewykonalne, bo od razu pojawia się w głowie porównanie: Władca Pierścieni – trzy filmy. Hobbit – trzy filmy. Ale tu warto by było przypomnieć sobie, jak bardzo poszatkowany był Władca… – przecież to nawet streszczenie książek nie było, zaledwie maleńki wyciąg. Gdyby chcieć Władcę… ekranizować rzeczywiście solidnie, byłoby materiału na serial. A Hobbit, ten malutki Hobbit, jest właśnie w sam raz, co pokazała Nieoczekiwana podróż.

To generalnie dość przykre, że po tak fajnej pierwszej części, druga została tak parszywie zniszczona. Oczywiście, czekam na trójkę – pełna nadziei i obaw. Niestety, z przewagą obaw. No ale na szczęście wciąż mogę wracać do Niezwykłej podróży.