ZaFraapowana filmami (85) - "Dead in Tombstone"

Jeszcze do niedawna w ogóle nie wiedziałam o istnieniu tego filmu – a potem zajrzałam na pewnego bloga (btw., "Ty masz awangardowy gust" jest totalnie najmilszym sposobem powiedzenia mi "oglądasz szrot" z jakim się spotkałam ever). I pomyślałam sobie, że ej – Danny Trejo, western, Lucyfer… cóż może pójść źle? Jasne, w przypadku nieszczęsnego Gallowwalkers też miałam same świetne przeczucia, ale tutaj miał być Trejo. Film, w którym występuje ten szpetny Meksykaniec, nie może być zły. To jest… właściwie to musi być zły. Ale w tym dobrym znaczeniu. If you know what I mean…

Dead in Tombstone to tegoroczna produkcja w reżyserii Roela Reiné. Weird west w całej okazałości: oto widz dostaje Dziki Zachód zdominowany przez bandytów, morderców i podpalaczy, istny… cóż, istny raj dla samego Lucyfera (Mickey Rourke), który świetnie się tam bawi i ma mnóstwo grzeszników do pożarcia. I w tym wszystkim jest też gang dwóch przyrodnich braci, Guerrero (Danny Trejo) i Reda (Anthony Michael Hall). Panowie postanawiają zrobić wjazd do szczęśliwej, pobożnej mieścinki, Edendale, gdzie odkryto złoto, obłowić się i żyć długo i szczęśliwie. Sprawy komplikują się, kiedy Red stwierdza, iż na tym nie poprzestanie i postanawia zostać szeryfem Edendale, w dodatku ginie dotychczasowy szeryf, z którego to faktu jest wielce niezadowolona jego małżonka, Jane (Dina Meyer). Kiedy nowemu konceptowi sprzeciwia się sam Guerrero, Red i reszta gangu skutecznie pozbywa się meksykańskiego wrzoda… to znaczy: tak im się zdaje, że skutecznie. Wspominałam, że Lucek tam się świetnie bawi?

Reszta filmu to już właściwie tylko jatka, wybuchy, zemsta i fajna muzyka.

Kadr z filmu Dead in Tombstone
(pan postanowił zostać Ghost Riderem)

A jednak można coś o Dead in Tombstone powiedzieć. Coś, czego nie można powiedzieć np. o Gallowwalkers: ten film jest ciekawy. Wciąga od samego początku, jest dynamicznie i widzowi od razu są przedstawieni bohaterowie, do których można się przywiązać. Widz zna z imienia czy ksywki każdego z członków gangu, zna też ich „branżę” – i choćby na tej podstawie już może ustalić sobie jakiś do nich stosunek.

Oczywiście, jest tandetne efekciarstwo, ale chyba nikt nie spodziewa się niczego innego po filmie z Dannym Trejo. Momentami miałam wrażenie, że jak ktoś z ekipy nauczył się robić slow motion, to teraz cały film będzie pokazany w ten sposób. Niemniej całość zachowała dynamikę, a efekciarskie sceny, choć zalatywały najgorszym kiczem i były klasycznym Cool Guys Don’t Look at Explosions, to jednak wszystko sprawiało bardzo spójne wrażenie i przyjemnie się oglądało.

Moje zastrzeżenia będą nieco spoilerowe, ale bądźmy szczerzy: to nie jest film, który ogląda się dla fabularnych twistów. Jego się ogląda dla radochy. I eksplozji. I Trejo.

No więc moje zastrzeżenia dotyczą przede wszystkim Lucyfera i jego układu z Guerrero. Bo deal jest taki: Guerrero ma jedną duszę, ale jednocześnie ma parcie na zdjęcie sześciu innych dusz. Więc proponuje szatanowi tamte sześć w zamian za swoją jedną. Lucek na to przystaje. A ja się zastanawiam: ale czemu? Przecież tamci kolesie, źli do szpiku kości, prędzej czy później sami by zeszli, wszak taki już jest ten smutny, ludzki los – a wtedy z całą pewnością trafiliby do Lucyfera. Więc cóż to za układ? Oni już byli jego, de facto szatan nie miał tu żadnej korzyści. Guerrero zaproponował, że da mu coś, co prawdę mówiąc już i tak należało do diabła. I zastanawiam się – czy to po prostu dziura w fabule, czy też celowe zagranie, a clue jest takie, że Lucek po prostu chciał się zabawić, a nie chodziło mu same dusze jako takie. W sumie późniejsze działania Lucka nawet na to by wskazywały, jego kanty i dawanie drugiej szansy, niemniej przecież on ostatecznie zatrudnił Guerrero na stałe do pozyskiwania tych dusz – po co? Podobny pomysł był w serialu Brimstone, no ale tam przynajmniej ten pomysł się bronił, bo ofiary nie były zwykłymi śmiertelnikami, tylko uciekinierami z piekła. Dało się dostrzec sens w tym, że bohater ich łapie (inna sprawa, że totalnie loffciam tamtejszego Lucyfera).

A właśnie, skoro już jestem przy Lucyferze: wizerunków szatana w kinematografii jest ofkoz jak mrówków. Moimi prywatnymi faworytami są: John Glover z wspomnianego już Brimstone oraz Viggo Mortensen z The Prophecy. Ale i Lucek z Dead in Tombstone nie jest zły. Ot, taki pocieszny grubasek, całkiem sympatyczny z jednej strony, z drugiej jednak z lekkością i beztroską przypala ofiarę, odrywa jej kawałek skóry czy odgryza palec. Ciekawy kontrast. Dodatkowo urokliwa była scena, w której Lucyfer, ze swoim zwyczajowym luzem, wychłeptał sobie nieco wody święconej w kościele. Niemniej ja nadal nie wiem, o co mu tak naprawdę chodziło. Mam wrażenie, jakby ten wątek był trochę niedopracowany.

Kadr z filmu Dead in Tombstone - any questions?

Drugim zastrzeżeniem jest ogólny klimat i podejście do tematu. Oglądając Dead in Tombstone odnosiłam wrażenie, że ten film został zrobiony na poważnie. A to niedobrze. Nie robi się filmu o wskrzeszonym mścicielu-Trejo na Dzikim Zachodzie na poważnie. Maczeta jest takim fajnym filmem między innymi dlatego, że twórcy mieli dystans do materiału. Widać było, że całość jest jajcarska. A tutaj… no właśnie, trochę zabrakło tej jajcarskości. Jakbym chicała oglądać film na poważnie, odpaliłabym sobie którykolwiek western z Eastwoodem. Też zazwyczaj jest o mścicielu, a na serio (co mi przypomina, że muszę sobie odświeżyć parę westernów z Eastwoodem, ale to tylko takie tam moje fangirlowskie mamrotanie). Trejo moim zdaniem wymaga dystansu, po prostu.

Nie zmienia to faktu, że film ma świetny klimacik, dodatkowo podkreślony przez rewelacyjną muzykę, no i zwyczajnie wciąga. Nawet jeśli nie zostaje za bardzo w głowie. Bohaterowie są wiarygodni – i to nawet Jane (a ja przecież niemal zawsze kręcę nosem na postacie kobiece!), którą całkowicie „kupuję” jako tę wdowę. Widać po niej, że to kobieta mająca już swoje lata, mająca też powody do zemsty. Po prostu jest wiarygodna, nie tak jak standardowe filmowe dziunie.

Całościowo film oceniam naprawdę nieźle. Człowiek się na tym nie nudzi, ma całkiem poprawną rozpierduchę, fajnych bohaterów. Ot, takie niezobowiązujące 7/10, przy czym dodaję jeden punkt tak naprawdę ze względu na to, że piosenkę z filmu od wczoraj mam zapętloną i słucham jej non-stop, a to zobowiązuje.