ZaFraapowana filmami (86) - "The World's End"

The World's End - plakat

Wspominałam, że seans z filmem Burke i Hare był takim moim lekiem na nieobejrzenie The World’s End, trzeciego dzieła z trylogii Edgara Wrighta, z Simonem Peggiem i Nickiem Frostem w rolach głównych. Ale lek, jak to lek, stanowi tylko próbę udawania, że wszystko wporzo i że jest się zdrowym jak koń. Prawdziwe zdrowie jednak to po prostu niechorowanie, kiedy żadnego leku nie potrzeba. A gdyby ktoś się zgubił w mojej pokrętnej analogii, to niech się odgubi: chodzi mi o to, że nic nie mogło mi zastąpić po prostu obejrzenia The World’s End. Co też uczyniłam.

Nie bardzo wiem, jak elokwentnie (musi być elokwentnie, 750 słów na Alasce samo się nie napisze…) i mądrze kwiknąć z radości i zachwytu. Mam ochotę raczej biegać w kółko, machać rękami i piszczeć.

No więc tak: jest Gary King (Simon Pegg). Pochodzi z małego miasteczka i to w sumie tyle, co można o nim powiedzieć. Nie za bardzo wiadomo, z czego się utrzymuje, wiadomo tylko tyle, że od czasów szkolnych jest chlorem. Wtedy był chlorem razem z kumplami, teraz jednak kumple dorośli, a on… cóż, a on nie. W obliczu jednej niefortunnej uwagi, jaka padła na spotkaniu AA, Gary King postanawia dokończyć  maraton po barach w owym rodzinnym miasteczku. Potrzebuje jedynie na powrót skrzyknąć dawnych przyjaciół: Andy’ego (Nick Frost), Olivera (Martin Freeman), Stevena (Paddy Considine) i Petera (Eddie Marsan).

kadr z filmu

Ustalmy jedno: jak człowiek zaczyna rechotać na początku filmu, tak ociera łzy dopiero na napisach końcowych. Prawdę mówiąc, było lepiej niż się spodziewałam, a spodziewałam się (nauczona Wysypem żywych trupów i Hot Fuzz), że będzie rewelacyjnie. Dialogi i relacje między bohaterami są doskonałe, no a widok Nicka Frosta w fazie me smash! jest bezcenny. Biorąc pod uwagę naturę wszystkich trzech filmów, widz tak naprawdę do ostatniej chwili nie może przewidzieć, jak całość się skończy. A zakończenie The World’s End jest, muszę przyznać, mocno zaskakujące. Przynajmniej dla mnie było lekkim szokiem, acz całkowicie pozytywnym.

Z detali, które mnie urzekły, mogę wymieć fakt, że bohaterowie przez większość czasu są natrąbieni jak dzwonki. I nie chodzi o to, że mam jakąś szczególną słabość do natrąbionych ludzi – chodzi o to, że oni byli naprawdę fajnie zagrani. Rzecz w tym, że kiedy oglądam czasem filmy, dochodzę do wniosku, że zagranie pijanego musi być cholernie trudne. Bo przecież nie chodzi tylko o to, że człowiek idzie wężykiem czy że bełkocze. To jest też inne spojrzenie i zupełnie drobne zakłócenia w motoryce. I w The World’s End to naprawdę widać.

kadr z filmu

Bohaterowie w zasadzie wszyscy wzbudzają sympatię. No, za wyjątkiem bliźniaczek, które są całkowicie creepy, choćby Sam (Rosamund Pike) mówiła coś innego. Ich rozmowy o Muszkieterach, wymyślanie nazwy dla robotów-nierobotów i wszystko inne jest zupełnie urzekające. To tak naprawdę idealnie niebohaterscy bohaterowie, jakaś przypadkowa zbieranina facetów w różnych sytuacjach życiowych, część ma rodziny, część nie, ale żaden z nich nie zamierza ratować świata. Oni chcą uratować siebie i tylko siebie. No, i może jeszcze Sam.

No i, żeby tego było mało, film wbrew pozorom od czasu do czasu trąca poważniejsze czy może raczej smutniejsze nuty. Kiedy w trakcie oglądania wychodzi na wierzch, czym tak naprawdę dla Kinga jest ten maraton i to spotkanie, widz zaczyna się do bohaterów jeszcze bardziej przywiązywać. Tu nie chodzi tylko o nawalenie się, ale no… o wszystko. Jakieś to rozczulające było. Podobało mi się też pokazanie (w dość lekkiej formie i dość wprost, ale jednak przyjemnie) ludzkiej natury. Jasne, to dość ograny motyw, że człowiek wybiera wolność ponad narzucone szczęście itp., ale tutaj to po prostu było bardzo wiarygodne i jakieś takie nienadęte.

kadr z filmu (tak, jego też lubiłam)

W ogóle to film z rodzaju tych, gdzie widz sobie siedzi i stwierdza, że chciałby w sumie dołączyć do bohaterów. Fajni ludzie, małe angielskie miasteczko (z rodzaju tych, gdzie za każdym płotem czai się morderca, jeśli wierzyć serialom typu Morderstwa w Midsomer), klimatyczne puby – czegóż chcieć więcej? No, ewentualnie braku robotów, ale to jakiś tam zaledwie irytujący szczególik w idealnym obrazku.

Przyznam, że w tej chwili tak naprawdę nie potrafię się zdecydować, czy moim ulubionym filmem z trylogii jest Hot Fuzz czy The World’s End. Skłaniam się jednak ku temu ostatniemu, ale może to dlatego, że jestem z nim na świeżo. No i widziałam tylko raz, podczas gdy Hot Fuzz… nawet nie wiem ile. Niewątpliwie The World’s End obejrzę jeszcze wiele, wiele razy. To zbyt doskonała komedia sci-fi, żebym miała tak po prostu się z nią rozstać. Fakt, że znam zakończenie, wiele tu nie zaszkodzi. Wciąż pozostanie Gary King zaliczający glebę na każdym krzaczku i Nick Frost rozrywający koszulę.

Chyba mogę kończyć. Film bardzo, bardzo polecam, bo jest totalnie świetny, o. Tak jak zapowiadałam w komentarzu pod poprzednim wpisem, dziś sprawa jest jasna: 10/10.

– Andy, what's happening?

– Gary thinks we should keep up with the crawl because they know what they're doing, but they don't know that we know what they're doing, and basically no one else has a better idea so, fuck it.