O ważności komunikacji wewnętrznej raz jeszcze: "Ostatni Jedi"

(źródło)

Od jakichś dwóch tygodni, przemierzając bezkresy internetów, czułam się, jakbym stąpała po polu minowym. Oczywiście napięcie sięgnęło zenitu wraz z nastąpieniem 14 grudnia. Na szczęście już trzy dni później sami obejrzeliśmy Gwiezdne Wojny: Ostatniego Jedi i mogliśmy odetchnąć. Przestaliśmy bać się spoilerów. Od dwóch dni więc jakoś tak nie to, że czytam recenzje najnowszego filmu spod znaku Star Warsów, ale siłą rzeczy tu i ówdzie się trafi na jakąś opinię, czasem coś mi przekaże Ulv, ogólnie więc myślę sobie, że mam jako-takie pojęcie na temat tego, jak ten tytuł został przyjęty przez fanów.

I ja chyba w takim razie nie jestem fanką albo coś, bo jakoś kompletnie nie potrafię pojąć tych opinii.

Ale po kolei.

Aha: będą ogromne, tłuste spoilery.

Ostatni Jedi zrobił na mnie przede wszystkim wielce pozytywne wrażenie. Muszę tu wrócić na chwilę do Przebudzenia Mocy: bo to był taki film, który kazał widzowi stwierdzić „okej, Disneyu, umiesz całkiem nieźle skopiować stare Gwiezdne Wojny, a teraz pokaż jak sobie radzisz z oryginalną fabułą, skoro odtwórczość masz już obcykaną”. No i z dużą satysfakcją stwierdzam, że Disney jako żywo postanowił zastosować się do tej sugestii. Oczywiście fani Star Warsów na pewno będą w stanie wskazać milion podobieństw fabularnych między Ostatnim Jedi a poprzednimi produkcjami z serii, niemniej nie jest to chyba nic, co szczególnie by się rzucało w oczy. Historia jest świeża, a bohaterowie – nie wszyscy, ale zdecydowana większość – rozwijają się w ciekawym kierunku.

I nawet nie było tego, co w sumie wydawałoby się logiczne, jeśli wziąć pod uwagę ogół gwiezdnowojennych filmów, czyli Jeszcze-Przenajkurwawiększej-Gwiazdy-Śmierci. Nie, tym razem twórcy postanowili zrobić na przekór – i wrzucili do Ostatniego Jedi… miniaturową Gwiazdę Śmierci! Ha! Tego się nie spodziewaliście! In your face, fani!

No i nie wolno zapomnieć o tym, że przy wtórze swojsko brzmiącej, nigdy nienudzącej się muzyki, dostaliśmy naprawdę dużo naprawdę epickiego piu piu w kosmosach, z całym dobrodziejstwem inwentarza, czyli bombami spadającymi w próżni oraz – och, nie mogło ich zabraknąć – wielkich, skłębionych, jaskrawych i huczących wybuchów. W próżni, ma się rozumieć.

I to wszystko było takie piękne, że chciałoby się patrzeć i patrzeć. I bardzo się cieszę, że twórcy nie zapomnieli, w czym tak naprawdę Gwiezdne Wojny powinny być dobre.

(źródło)

Wspomniałam o bohaterach i chciałabym im poświęcić chwilkę.

Leia, cóż… moje odczucie właściwie nie zmieniło się od poprzedniego filmu: mam wrażenie, jakby trochę się nudziła na planie (w sumie nie wiem nawet, czy ona była tam naprawdę, czy to już CGI?). Natomiast to, co odwaliła po tym, jak wyssało ją w kosmosy, jednak wywołało mojego smarka ze śmiechu. Wiecie, w szczytowym punkcie dramatycznej sceny umierania tak sobie heheszki z Ulvem robiliśmy, że rech rech, ciekawe czy przeżyła, to pewnie powierzchowna rana i tak dalej. A w następnych sekundach Leia przybiera bojową pozycję „na Supermana” i zaiwania z łopoczącą peleryną przez kosmosy. Jeżu drogi, myślałam, że spadnę z krzesła. Nie chodzi o to, że cały pomysł uważam za zły. Po prostu to wyglądało. Tak. Bardzo. Głupio.

Jakbym jeszcze miała narzekać na bohaterów, to ogromnie mi szkoda, że sprowadzili Huxa do roli komediowego przerywnika. W tym momencie jest to postać, która najzwyczajniej w świecie nie budzi już żadnego respektu. Szkoda, bo akurat w Przebudzeniu Mocy był jednym z moich ulubionych złoczyńców.

Jest oczywiście grupa głównych postaci, czyli oczywiście Rey, Finn i Poe, którzy idą w zasadzie w tym kierunku, którego można się było domyślać na podstawie poprzedniego filmu – i są w tym całkiem łatwi do polubienia, w dodatku stają się na tyle wyraziści i oryginalni, że nie miałam odruchu dopatrywania się w nich odpowiedników postaci z pierwszej trylogii.

Mamy też Luke’a, na którego czekałam tak ogromnie. I spotkałam się z rozmaitymi słowami krytyki na jego temat, ale – choć do pewnego stopnia je rozumiem – nie potrafię się z nimi zgodzić. Po pierwsze: charakter. Pojawia się pytanie, gdzie się podział ten Luke, którego pamiętamy z pierwszej trylogii? Ten dobry chłopak, którego dobroć w sumie ocierała się o naiwność? Jak to możliwe, że ten nasz poczciwy Luke w ogóle pomyślał o tym, żeby uśmiercić Bena Solo? I ja kumam, że widzowie mogą czuć się zagubieni. Ale z drugiej strony, nie wolno zapominać o fakcie, że ten facet przeżył trzydzieści lat, kiedy nie patrzyliśmy. Nie wiemy, co się z nim działo, ile tak naprawdę czynników złożyło się na to, że ostatecznie postanowił zaszyć się na tej wysepce. Nie czuję się oszukana ani rozczarowana – raczej zaintrygowana. W zasadzie chętnie bym obejrzała jakiś samodzielny film o Luke’u, aczkolwiek byłoby to karkołomne zadanie, bo nie mam pojęcia, kto miałby zagrać młodego Skywalkera, jeśli nie Mark Hamill. No i spójrzmy prawdzie w oczy: finałowa rozwałka z Lukiem była epicka i wspaniała. W dodatku ogólnie zaskoczyło mnie, że on tak długo przeżył, bo sądziłam, że dociągnie najwyżej do połowy filmu.

(źródło)

Nie wolno też zapominać o absolutnie fantastycznym hakerze zagranym przez Benicio del Toro: facet w dużym stopniu skradł film, a przynajmniej ładnych kilka scen. Właściwie był aż za dobry – jakoś nie pasował do całej reszty postaci, narysowanych raczej dość grubymi krechami. Jakby się urwał z trochę innej bajki, ale jak Jeżusia kocham, chciałabym tę bajkę oglądać! I bardzo bym chciała, żeby nasz haker wrócił w kolejnej części trylogii.

I najbardziej chyba drażliwy temat, czyli Kylo Ren i Snoke. Może się narażę: to jeden z moich ulubionych motywów w całym filmie. Przede wszystkim, w ogóle nigdy nie „czułam” tak naprawdę Snoke’a. Po pierwsze, wyglądał jak kosmici z Królestwa Kryształowej Czaszki, a to nie jest dobre skojarzenie. Po drugie – i ważniejsze – nie widziałam w nim potencjału na nic ciekawego. Ot, po prostu potrzebowali nowego, jeszcze brzydszego Imperatora. To się brzydko wpisywało w ogólny trend Przebudzenia Mocy, czyli kopiowanie oryginalnej trylogii. A tutaj nagle okazuje się, że to wcale nie o Snoke’a chodzi. I to było super. Zwłaszcza że w tej części, w przeciwieństwie do poprzedniej, ja wreszcie zaczęłam kupować Kylo Rena. Odkąd pozbył się tego głupiego hełmu i zaczął być sobą – rozchwianym dzieciakiem, który chciałby być badassem – zdecydowanie zyskał. I teraz ja całkiem wierzę, że będzie naprawdę niebezpiecznym przywódcą Imperium Najwyższego Porządku. Tylko tym razem wcale nie dlatego, że taki sprytny i knujący, tylko właśnie przeciwnie: porywczy, wciąż nieco naiwny, choleryczny. Ot, po prostu gówniarz z ogromną władzą. To się nie może skończyć dobrze. I to jest świetne.

W dodatku sam motyw zabicia Snoke’a też mi się podoba – zaskakująco fajnie pomyślane: Snoke doskonale czytał zamiary Rena i w swoich przewidywaniach tak naprawdę ani o jotę się nie pomylił. Po prostu nie pomyślał, że to może być interpretowane dwojako.

(źródło)

Gdybym miała wskazać, do czego w całym filmie mam najbardziej ambiwalentny stosunek, to byłaby to fabuła. Z jednej strony, oczywiście jest fajnie, no bo dynamicznie, dużo się dzieje, intrygi, wybuchy i do samego końca właściwie nie wiemy, kto kogo nawróci w całej tej relacji Rey-Ren. Ale cała ta dziwna sprawa z ratowaniem się Ruchu Oporu? Tutaj muszę powtórzyć za innymi opiniami z internetów: czemu, u licha, żadna z tych dwóch lasek – Holdo ani Leia – nie otworzyła paszczy jakoś z sensem i nie powiedziała nikomu, jaki jest ten hiper świetny plan?! Przecież to ze względu na takie głupie komunikacyjne nieporozumienie rebelianci przeobrazili się z organizacji posiadającej własną flotę w grupkę, która pomieściła się na Sokole Millennium! Gdyby od razu wszyscy wiedzieli, na czym stoją, Finn i Rosa nie wybraliby się na tę idiotyczną wyprawę, z której nic – absolutnie nic – nie wynikło. To znaczy tutaj trochę przesadzam, bo mam wrażenie, że cała misja w kasynie miała na celu zaszczepienie ducha rebelii w dzieciakach ze stajni i że to będzie pociągnięte w kolejnym filmie. Niemniej serio: Ruch Oporu powinien kurde zagrać w Fabrykę Guzików. Myślę, że obecnie nawet mogliby spokojnie to zrobić, bo chyba nie zostało ich tam więcej niż siedem osób.

Aha, jest jeszcze wątek rodziców Rey – wiem, że też trochę rozczarował internety. Ja muszę z pewnym wstydem przyznać, że w ogóle mnie to nie ruszyło i jakoś miałam cały czas w nosie, kim są jej rodzice. Zresztą, w którymś momencie zupełnie się pogubiłam, na czym stoimy: znamy rodziców Rey, ale ona ich nie zna? Czy jej ojciec schował ją w podziemnej dziurze i pojmali go trooperzy? Nie, Froo, czekaj, mówisz teraz o Huncwocie 1. A dlaczego właściwie rodzice Rey powinni mnie interesować…? Meh.

Ostatni Jedi nie jest na pewno wolny od potknięć i głupotek. Ale w wielu punktach jednak bardzo pozytywnie mnie zaskoczył, a seans uważam za zdecydowanie udany. Nie raz się uśmiechnęłam, kosmosy i strzelaniny przepiękne, bohaterowie interesujący, muzyka jak zawsze nie zawiodła. Przy czym nie ukrywam, że za największy sukces filmu uważam przekonanie mnie do Kylo Rena. Gratki, Disneyu.

Aha: Phasma zbędna i rozczarowująca jak poprzednio.

– Where are you from?

– Nowhere.

– Nobody is from nowhere.

– Jakku. 

– Yeah, that's pretty much nowhere.