ZaFraapowana filmami (90) - "X-Men"

(źródło)

Choć jestem spóźniona jakieś… dużo lat, mimo wszystko chciałabym zadumać się na chwilę nad problemem X-Menów. Nie dlatego, że jest mi to temat jakoś szczególnie bliski – nigdy nie czytałam komiksów (choć wiele o nich słyszałam), jedynie jakoś w liceum oglądałam kreskówki (ten na Fox Kids był świetny, Ewolucję zawsze jakoś podprogowo hejtowałam). Natomiast ostatnio tkwię w X-Menowym maratonie filmowym (brakuje mi już tylko tych dwóch o Wolverinie, ogólno-x-menowe odhaczone). Zgodnie więc ze złotą zasadą „nie znam się, ale się wypowiem”, niniejszym zamierzam spożytkować wieczór na Froowe o mutantach rozmyślania.

Będą spoilery (z filmów).

Najpierw ogólnie: filmy… no cóż, nie są złe. Ogląda się nawet przyjemnie. Pamiętam, że kiedy pierwszy raz oglądałam pierwszy z filmów, miałam pozytywne wrażenia – szczególnie ze względu na zgodność bohaterów z moimi prywatnymi (czyli post-Fox Kidsowymi) wymogami: Jean była nijaka, a Cyklop mnie wkurwiał, lubiłam Storm i Wolverina (bicz pliz, Wolverine jest jak Loki – nie da się go nie lubić), a Xavier wyglądał nieprzyzwoicie identycznie jak w kreskówce. Czy twórcy X-Menów od zawsze wiedzieli, kto by go zagrał w aktorskiej adaptacji i celowo tak go rysowali?

Potężny zgrzyt nastąpił za to przy Rogue, która z kapitalnej babeczki z jajem przeobraziła się w jakąś pojękującą małolatę z syndromem niedomkniętych ust i łzawego spojrzenia.

Fabułę, naturalnie, dość trudno mi oceniać, bo wiadomo: to co znałam, było serialem. A tu nagle pojedyncze filmy (wtedy jeszcze nie wiedziałam, że również staną się praktycznie serialem…), więc wiadomo, że nie należy się spodziewać jakichś wielkich podobieństw. Tym bardziej, że zasadniczo filmy powinny nawiązywać do komiksów, a ja nawet nie wiem, na ile kreskówki to robiły… no dobra, w chwili pisania tych słów wiem już nieco lepiej, bo zrobiłam rajd po Wikipedii. Nie w tym rzecz.

Ale generalnie mi się nawet-nawet podobało. Jakkolwiek zapamiętałam raczej niewiele, co powinno dawać mi nieco do myślenia.

Podczas niedawnego seansu uświadomiłam sobie, skąd to wyparcie. Nie chodzi o to, że po latach uznałam filmy za złe. Ale dostrzegłam spore podobieństwa do Avengers, czyli: idę na film, spodziewając się naparzanki superbohaterów mających fikuśne moce. A dostaję duuużo gadania, kwękania nad swoim losem, zawiedzione nadzieje i niespełnione romanse, a na sam koniec jakiś smętny wyprysk rozwałki. No dobra, rozwałki na ogół są fajnie zrobione. Ale jest ich po prostu mało! I tak jak z Avengersów pamiętam jedynie tę scenę:

…tak z X-Menów… cóż, z pierwszych raczej niewiele, z drugich kojarzyłam tylko podnoszenie samolotu przez Jean z końcówki.

W ogóle ta filmowa seria o mutantach ma jeden, solidny problem: miłość. Serio – ja rozumiem romanse między bohaterami, w zdrowym dawkowaniu nie mam nic przeciwko. Ale tutaj to była przesada. Po obejrzeniu tych kilku części mam wrażenie, że w sumie cała kwestia genetyczna to tylko jakiś tam marny dodatek, a chodzi głównie o to, że Rogue nie może mieć chłopaka, ale jest zazdrosna o Bobby’ego, bo Kitty może go macać, a w ogóle to sęk w tym, że Wolverine kocha Jean, ale ona kocha Scotta, z wzajemnością zresztą, a Rogue, choć ma tego niemacalnego chłopaka, to i tak robi maślane oczy do Wolverina (takoż niemacalnego). Poza tym Hank zarywa Mystique, Mystique kocha Xaviera, a potem Erica, ale Xavier kręci z agentką... Na litość Jeżusia, czy ja oglądam brazylijską telenowelę, czy filmy o mutantach naparzających się z innymi mutantami?!

Ogląda się to ogólnie przyjemnie, ale po prostu nic nie zostaje w głowie z tego bełkotu.

Ale filmowi X-Meni mają jeszcze inne problemy, zupełnie niezwiązane z moimi subiektywnymi odczuciami. Wychodzi toto w Pierwszej klasie. Znaczy no… czy twórcy w ogóle oglądali poprzednie części? Ja przecież nie wymagam zgodności z komiksem, ale jednak wypadałoby pamiętać, co było powiedziane o uczniach Xaviera w poprzednich częściach tej samej serii, prawda? Tymczasem pod koniec Pierwszej klasy profesor Xavier ląduje na wózku. Ale przecież w retrospekcji z początku Ostatniego bastionu wysiadł z samochodu – i chodził! Nie, żebym narzekała, ale to dość istotna różnica. Albo Cerebro: Magneto (nie pamiętam, w której części) wyraźnie mówi, że zna się na rzeczy, bo pomagał przy konstruowaniu urządzenia. A w Pierwszej klasie? Prototyp mamy zbudowany przez McCoya (btw, serio tak trudno było pomyśleć o zamontowaniu tego hełmofonu trochę niżej i dostawieniu krzesełka? Przecież skoro to urządzenie trzepie użytkownika po mózgu, warto by było chociaż zadbać o to, żeby użytkownik nie pierdyknął o podłogę nagle), a nowszego modelu, tego w szkole Xaviera, wcale nie ma… i trudno uwierzyć, żeby miała się pojawić, skoro w finale filmu Magneto przechodzi na ciemną stronę mocy. A skoro już jestem przy finale Pierwszej klasy: Xavier „zamroził” złego szwaba. A potem dużo krzyczał, kiedy Magneto złego szwaba mordował. Po pierwsze: czemu krzyczał? Przecież wszyscy nie lubili złego szwaba, bo był zły. Znaczy ja wiem, że Xavier był tak świątobliwy, że nawet takiego degenerata nie chciałby zabijać, ale jednak trochę overreacted… Po drugie: skoro tak mu się to nie podobało, czemu po prostu nie odmroził złego szwaba? Albo nie przejął jego umysłu (jak to robił z wieloma innymi osobami w filmie), żeby jakoś się ocalić (znaczy nie się, tylko szwaba)? W moim odczuciu ta scena była nieco bzdurna.

No, ale w ogóle Xavier w tym filmie mnie mocno rozczarował. Miał być chyba cudownym dzieckiem, geniuszem, który z sympatycznego hulaki przeobraża się w zaangażowanego i cnotliwego geniusza. Moim zdaniem to się nie udało. Był mdły i nijaki, a potem był dla odmiany mdły i nijaki. Choć akurat spodobała mi się konsekwencja: we wszystkich filmach, choć to Xavier jest dobry, a Magneto zły, tak naprawdę nieustannie i przy każdym sporze wychodzi na to, że Xavier to naiwny frajer, a Magneto ma rację. I w Pierwszej klasie nie było inaczej.

W ogóle w Pierwszej klasie Magneto jako jeden z nielicznych jest… no, po prostu fajny. Choć najfajniej i najbardziej wyraziście i tak wypada Wolverine, nawet jeśli jego wystąpienie trwa kilka sekund. Sęk w tym, że bohaterowie cierpią tam na jakąś taką bezbarwność. I tygodniowe szkolenie wcale im nie pomaga. W ogóle ej: serio? Wzięte z ulicy mutanty ogarniają swoje supermoce w tydzień? To na kij później cała ta szkoła Xaviera? Wystarczyłyby intensywne, tygodniowe kursy. Tymczasem nasi bohaterowie w siedem dni z jakichś przypadkowych wywłok stają się ubermocarzami. Yay. A Ron Banshee zostaje pierwszą zmutowaną latającą wiewiórką. Niech będzie. Rozczarowaniem w Pierwszej klasie był też Bestia, ale tu chodzi mi po prostu o charakteryzację. Proszę nie zrozumieć mnie źle, ja po prostu jestem przyzwyczajona do takiego Bestii:

(źródło)

a nie tamtego chuderlawego czegoś z zajęczą wargą. On by się nawet do Planety Małp nie nadał.

Tak, wychodzi w sumie na to, że największe problemy nastręczyła mi Pierwsza klasa. Przy niej wykwitły jakieś dziwne sprzeczności i niedociągnięcia, których wcześniej tak bardzo nie było widać.

To wszystko nie zmienia faktu, że na pewno będę oglądać serię dalej. Wciąż liczę na to, że pojawi się jeszcze Gambit (mój X-Menowy tróloff, choć jak teraz o tym myślę, to chyba chodziło o fajny płaszcz i niezły dubbing), Sinister (fangirlowałam go w kreskówce okrutnie) i Apokalips (nie fangirlowałam go, ale trzeba przyznać, że jako antagonista był dość imponujący). Bądź co bądź to filmy o naparzających się mutantach z fikuśnymi mocami, no nie? What could possibly go wrong? Ech, cholerne sentymenty.