ZaFraapowana filmami (68) - "Trzej Muszkieterowie"

Trzej Muszkieterowie - plakat

Dawno, dawno temu wspominałam o Trzech Muszkieterach w reżyserii Stephena Hereka z 1993 roku.  Ponieważ przy tamtej okazji odwaliłam cały Dumasowy wstępniak, tutaj już go sobie daruję, bo nic się od tamtego czasu nie zmieniło.

Przejdę więc od razu do najnowszej produkcji spod znaku francuskiego chałturnika (nie bójmy się tego słowa, Dumas natchnionym wieszczem nie był), a więc Trzech Muszkieterów z roku 2011, w reżyserii Paula Andersona.

A jest o czym pisać. To znaczy – ja sama dla siebie mam nawet o czym pisać, bo sama jestem w dość dużym szoku. Do filmu byłam nastawiona… Hm. Powiedzieć, że negatywnie, byłoby nadzwyczajnym eufemizmem. Po pierwszym obejrzeniu zwiastuna spodziewałam się najgorszego, plułam jadem i chciałam osobiście wyrwać wątrobę Andersonowi. Byłam tak uprzedzona do całej produkcji, że z błogością myślałam o tym, jak to kiedyś obejrzę ten film i będę go mogła tak wyczynowo hejtować.

No i obejrzałam.

Po pierwsze: ja wiem, że sterowce, fruwająca Milady, Buckingham z prawdziwie epicką fryzurą i różne inne dziwne elementy sprawiają, że to co za chwilę powiem, będzie brzmiało idiotycznie. Ale taka jest prawda. Fabularnie ten film jest wierniejszy literackiemu oryginałowi niż większość adaptacji Hrabiego Monte Christo. Prawdę mówiąc, kiedy pominąć dość dziwny i naciągany początek, potem jakoś to się trzyma przysłowiowej kupy: są Muszkieterowie, których nikt nie loffcia i których formacja została rozwiązana, jest młody Gaskończyk, D’Artagnan (Logan Lerman), który chce się ze wszystkimi pojedynkować, Milady (Mila Jovovich) knuje z kardynałem Richelieu (Christoph Waltz), no i jest naszyjnik królowej, skradziony właścicielce, by na balu skompromitować ją przed królem Ludwikiem XIII (Freddie Fox). Intryga w większości się zgadza, nawet jeśli bohaterowie są… no, powiedzmy, że nieco podrasowani.

Po kolei więc.

Atos (Matthew Macfadyen), gburowaty i z Mhroczną Tajemnicą, nieco stracił w porównaniu do poprzednich filmowo-książkowych wcieleń, z tego prostego względu, że tak naprawdę tutaj nie ma Mhrocznej Tajemnicy. Pierwotnie to właśnie ona była jego największym atutem – tutaj zamiast tego mamy tylko cierpiącego oblubieńca. Trochę szkoda, że tę nutkę tajemniczości mu odebrano, z drugiej strony, obawiam się, że to kompletnie by nie pasowało do konwencji.

Portos (Ray Stevenson, o którym chyba ostatnio wspominałam przy okazji Thora) sprawił się nieźle. Przerysowany, ale trzyma się pierwotnych założeń. Podobnie jak Aramis (Luke Evans, czyli Apollo z Clash of the Titans i Zeus z Immortals), czyli ten najbardziej uduchowiony z całej trójki.

Czego by nie mówić, panowie po prostu wzbudzają sympatię. Ot, takie wesołe ryjki, co to jeden za wszystkich, wszyscy za jednego i byle usiec jak najwięcej goryli kardynała.

Trochę mniejszy entuzjazm budzi we mnie wspomniany już D’Artagnan, choć nie przeczę, że i w książce tak to się układało. Filmowy Rachel D’Artagnan (ej, no bez jaj – on wygląda jak Rachel z Przyjaciół!) to dość głupi chłopaczek, który dla zupełnie obcej bździągwy poleci do Londynu i który w jakiś kuriozalny sposób usiłuje wmówić widzom, że jego związek z Konstancją (Gabriella Wilde) to Wielka Nieskończona Miłość. Blah. Głupie to i tyle – i jakkolwiek w tym filmie wszystko było dość głupawe, to było akurat głupie w ten drażniący sposób.

W ogóle Konstancja, jak już przy nie j jestem, okropnie mnie drażniła i życzyłam jej jak najgorzej. Ze wszystkich postaci była jedyną, której naprawdę nie lubiłam. Wstrętna lafirynda, która najpierw daje kosza kolesiowi, bo jest głupim wsiokiem (no cóż, bo jest…), ale kiedy tylko pojawiły się kłopoty, w te pędy do niego poleciała, żeby ratował świat przed zagładą. Tak, wiem, pewnie chodzi o to, że przedtem tylko udawała niedostępną… nie, nie kupuję tego. Dobitnie dała mu do zrozumienia, co o nim myśli. Po czymś takim nagłe wybuchanie afektem, kiedy trzeba ratować Francję, to trochę obłuda. Bardzo nie lubię takich osób. Plus, prawdę mówiąc, jej rola sprowadziła się właśnie do tego: do wkurzenia mnie. Bo pożytku to z niej żadnego nie było, podczas gdy nawet Planchet (James Corden) do czegoś się przydał.

Ech.

kadr z filmu Trzej Muszkieterowie
(od lewej: D'Artagnan, Aramis, Atos)

A skoro przy D’Artagnanie i Konstancji jestem, to zatrzymam się jeszcze na chwilę przy wątkach miłosnych tak w ogóle. Bo przecież nie są oni jedyną parą w tej opowieści. Co myślę o ich „związku” – mniej-więcej wyraziłam powyżej. Następni na liście są, oczywiście, Atos i Milady – choć pewnie nie do końca można tu mówić o wątku miłosnym, no bo oni już jakby wręcz przeciwnie. Ich historia, w mojej opinii, była taka, jaka być powinna i, tak z grubsza, jaka była w książce. Okropnie się bałam, że – jak w Hrabim Monte Christo – twórcy będą chcieli na siłę spiknąć rozbity związek nazad, ale jednak mogę dziś iść spać spokojnie. Parą, która rozczuliła mnie najmocniej, która naprawdę była przekonująca i urzekająca, była natomiast para królewska. Bo niby najwyżsi z najwyższych i w ogóle, ale jednak głównie to dwoje nieśmiałych, młodziutkich ludzi, których małżeństwo zostało zaaranżowane i no co prawda nie mają nic przeciwko sobie, ale jakoś tak głupio… Fajnie to wyszło i już. Bo zresztą Freddie Fox wykreował bardzo sympatyczną postać, z jednej strony do bólu głupią, z drugiej tak bardzo ludzką. Fraa approved.

Niestety, dużo bladziej wypadł Richelieu. Mimo świetnego Waltza (a przecież wiemy, że jest świetny, a jak nie wiemy, to natychmiast odpalamy Inglourious Basterds) jakoś… No nie wiem, miałam wrażenie, że po prostu się nie postarał. Jego kardynał był dość nijaki, nie było w nim nic z klasy Hestona czy choćby radosnego obłąkania Curry’ego. Tu i ówdzie pojawiały się jakieś przebłyski władczości, ale głównie był jednak nijaki.

Rochefort (Mads Mikkelsen, czyli doskonały Ivan z Jabłek Adama) dawał radę, ale zdecydowanie to nie był Christopher Lee. I to chyba jego największy problem.

Ale na dłużej chciałam się jeszcze zatrzymać przy księciu Buckingham (Orlando Bloom). Nie ukrywam, że byłam go bardzo ciekawa. Ostatnimi czasy filmowcy przyzwyczajają nas do Blooma-kowala, za którym jak brzydki smrodek ciągnie się natchniony, elficki patos. Ze wszystkich jego ról pamiętam jedynie „Wschodzi czerwone słońce. Tej nocy przelano krew” oraz „– Jestem kowalem. – A ja jestem królem. – A ja jestem kowalem” (i zapętlić). No, była jeszcze wiekopomna rola w Helikopterze w ogniu, ale nie umiem zapisać dźwięku ciała upadającego na wyschniętą ziemię. Tutaj miałam dostać coś innego: Blooma jako spiskującego antybohatera.

No i żem dostała!

Za każdym razem, kiedy patrzyłam na Buckinghama, nie mogłam powstrzymać radosnego rechotu. Miałam wrażenie, że Orlando Bloom parodiuje własną rolę, uskutecznia jakiś autopastisz czy coś. Był tak doskonale przerysowany, teatralny, nikczemny, modny i uśmiechnięty, że nie dało mu się nie kibicować. Po tych wszystkich smętnych kowalach wreszcie zaczął mieć mimikę. Miałam niebywały zaciesz z oglądania go na ekranie i – choć sama nie do końca wierzę w to, co piszę – chyba niniejszym polubiłam Orlando Blooma. Tym bardziej, że przypomina mi się jego gościnne wystąpienie w Morderstwach w Midsomer, gdzie nie był jeszcze zmanierowany przez te wszystkie Tolkienowsko-karaibskie występy, i naprawdę był tam świetny. Myślę, że po prostu ma pecha do durnych ról.

kadr z filmu Trzej Muszkieterowie (Buckingham)

Muzycznie Trzej Muszkieterowie tkwią gdzieś między Piratami z Karaibów a Sherlockiem Holmesem, do tego stopnia, że w paru miejscach miałam ochotę zacząć nucić jakiś kawałek z któregoś z tych filmów, tylko okazywało się, że po paru taktach to już dalej leci inaczej. Nie umiem powiedzieć, czy rzeczywiście twórcy soundtracków już aż tak nie mają pomysłów, czy Paul Haslinger tak się zasłuchał, czy może to ja jestem głucha i wszystko brzmi dla mnie tak samo. Ale ciągle odnosiłam wrażenie, że gdzieś to już słyszałam. Nie oznacza to, że muzyka w Muszkieterach mi się nie podobała – była miła dla ucha, choć bez zachwytów.

Co jednak najważniejsze, film ogólnie był zabawny, dynamiczny i estetyczny. Kostiumy zaś przede wszystkim widowiskowe, a historyczności to tak ledwie nieśmiało dotykały. Popełni błąd ten, kto zechce obejrzeć Trzech Muszkieterów jako film historyczny. To zupełna fantastyka, osnuta jakoś wokół siedemnastowiecznych realiów, ale niezbyt ściśle, no bo jeszcze trzeba zmieścić bitwę zeppelinów i Mission Impossible z Milady w roli głównej, czyż nie? Ale akcja kręci się wartko, bohaterowie wzbudzają sympatię, więc automatycznie zaczyna się im kibicować, no a efekty dopełniają dzieła: film po prostu dobrze się ogląda. Stanowi fajne kino rozrywkowe i tego będę się trzymać. W obliczu namnażających się wokół mnie „prawdziwych historii” (ostatnio ofiarami „uprawdziwniania” padł Batman i Bond) chyba nawet wolę, jak raz czy drugi jakiś reżyser postanowi przegiąć w drugą stronę. Tym bardziej, że – powtarzam – paradoksalnie ten film wcale AŻ TAK nie odbiega od oryginału.

kadr z filmu Trzej Muszkieterowie
(Sterowce! HELL YEAH!)

Oprócz wątku Konstancji i drobnego rozczarowania kardynałem, zastrzeżenia mam do samego zaprezentowania intrygi: to znaczy jakby w strachu, że widz nie zrozumie, bohaterowie w którymś momencie po prostu idą korytarzem i opowiadają sobie cały swój diaboliczny plan, aż do objęcia tronu włącznie. Tak samo przed finałową rozwałką, zamiast zostawić troszkę niespodzianki, bohaterowie wprost mówią, że zrobią odwrotnie, niż przed chwilą zostało powiedziane (to tylko pozorny spojler, spokojnie) – kiedy ja bym wolała sama się przekonać o tym, że wcześniej to było takie przydługie „czego NIE zrobimy”. Podobnie za zbędną uważam scenę w Gaskonii, kiedy D’Artagnan opuszcza rodzinny dom – tym bardziej, że wyszło jakoś głupio, na zasadzie: ciach-ciach, siekamy się rapierami, a teraz łapaj broń i wsiadaj na konia, shoo. Przegapisz odpływ. Tak, tak, będziemy tęsknić. Parę głodnych kawałków na pożegnanie i jazda. A po sparringu D’Artagnan nawet się nie przemył, ot co. Dużo lepiej było, kiedy o ojcu D’Artagnan tylko wspominał – przecież to trochę jakby w którymś odcinku Colombo nagle pojawiła się żona porucznika!

Ja tam świetnie się bawiłam. 7/10 – myślę, że jeśli ma się na względzie to, jaka to miała być produkcja, wyszło to naprawdę dobrze. Ktoś, oczywiście, może nie zgadzać się na samą konwencję, no ale na to się już nie poradzi: jedni to kupią, inni nie. Ja kupiłam, mimo wszystkich gorących uczuć, jakimi darzę twórczość Dumasa.

– What is this?

– It's a citation. It's a ticket. [po chwili] Failure to remove animal bowel movements from public area.

– French?

– Your horse took a dump on the street.