Chwila dla Wewnętrznego Grafomana

Z pewnym opóźnieniem, ale przyszedł czas, by wreszcie pojarać się kolejnym sukcesem w NaNoWriMo.

Część osób zapewne orientuje się, że pisałam i co pisałam – space operę A ono się pali!, osadzoną zasadniczo w settingu z poprzednich NaNoPowieści (które były czystym i nieskrępowanym fantasy), choć może zbyt wyraźnie tego nie widać… no, poza głównym bohaterem, którym był Złotousty (występujący tym razem jako Ehtiyat Lahn) – bohater z Który tchnieniem stworzył Lewiatany, rzeczy pisanej w 2011 r. i będącej moim pierwszym NaNoSukcesem.

Nie ukrywam, że z pewnym trudem rozstaję się w tym momencie z kapitanem Botree, bo polubiłam dziada. Jeśli idzie o Złotoustego, to mam na niego plan bodaj w 2017 r. czy coś takiego… TAK, pomysły na NaNo mam ogólnie chyba do 2018.

W tym roku: ennici (o których parę słów pojawiło się w Pogłoskach o mojej śmierci) z Enną Rudym na czele, a także – tak właśnie! – wampiry. Dużo wampirów. No i muszę troszkę sobie odświeżyć skandynawskie mity, bo kiedyś trochę dziabałam temat, ale już niewiele pamiętam. Tak czy owak – będzie mrocznie. Mwahaha!

Prywatnym celem w zeszłorocznym NaNoWriMo było napisanie nie pięćdziesięciu, a siedemdziesięciu tysięcy słów – cel ten zresztą osiągnęłam. Trudność polegała na tym, że koniec końców musiałam dwa rozdziały napisać od nowa, nim zdecydowałabym się pchnąć A ono się pali! do CreateSpace. Innym kłopotem był fakt, że kod do CreateSpace tym razem gwarantował jedynie dwa darmowe egzemplarze, a nie pięć, jak poprzednio. Ale dzięki uprzejmości Siem dostałam drugi kod, więc wszyscy chętni zostali obdarowani, a co! Trzeba utwardzać ten swój świeży beton. I dedykacje nawet były, hah!

Pakiet fotek, coby tradycji stało się zadość.

Tym razem zrobiłam dwie wersje okładki - z kapitanem Botree...

...i ze Złotoustym... znaczy z Lahnem.

Lahn bardziej.

I kapitan Botree.

Kapitan z innej strony. Bo lubię kapitana, no!

Zadnia strona okładki.

I obrazki nawet były!

Po każdym rozdziale, ot co. 

Mój cały dotychczasowy NaNoUrobek.
Wewnętrzny Grafoman puchnie z dumy.