ZaFraapowana filmami (77) - "Django Unchained"

Django Unchained - plakat

Django od dawien dawna wisi na mojej prywatnej liście spaghetti westernów do obejrzenia. Ma się rozumieć – ten włoski Django, z 1966 roku (zawsze mnie intrygował ten motyw gościa wlokącego ze sobą trumnę). Niemniej kiedy po Internecie pomknęła wieść, że Tarantino bierze się za western pod takim samym tytułem, film ten momentalnie również wylądował na liście must-see. I, jak to bywa, Django Unchained mam już za sobą, a dzieło Corbucciego wciąż czeka na swój czas.

Nie wierzę, że ocalał ktoś z dostępem do Internetu, kto nie zna w zarysie fabuły najnowszego filmu Quentina Tarantino, ale dla przyzwoitości i tak wspomnę: łowca nagród, doktor King Schultz (Christoph Waltz), ekhm… wykupuje niejakiego Django (Jamie Foxx), by ten wskazał mu trzech bandytów, których łowca poszukuje. W międzyczasie dowiaduje się od Murzyna, że ten jest żonaty i, jeśli tylko nadarzy się okazja, ruszy odnaleźć swoją Broomhildę (Kerry Washington) – jak się okaże, własność niejakiego Calvina Candie (Leonardo DiCaprio), właściciela Candylandu. Mamy więc dwójkę nieprzystosowanych do życia w przedsecesyjnym Teksasie wspólników, sporo strzelania i ratowanie damy w opałach.

Muszę tu też zaznaczyć, że miałam ogromne obawy co do tego filmu. Bo ja mam po prostu dość duży kłopot z Tarantino. Kiedyś myślałam, że lubię jego filmy. No tak, tylko że wtedy miałam za sobą te nie późniejsze niż z lat dziewięćdziesiątych. Potem pojawił się Kill Bill i zaczęłam płakać. Nic na to nie poradzę, że dramatycznie mi się to dzieło nie podobało. Mniej-więcej tak bardzo jak Death Proof. Potem co prawda były całkiem zacne Bękarty wojny, ale wciąż byłam sceptycznie nastawiona.

A potem spotkało mnie jedno z milszych filmowych rozczarowań ever. Bo Django Unchained to naprawdę świetna rzecz.

kadr z filmu Django Unchained
(od lewej: dr Schultz, Django)

Pierwszą zaletą jest muzyka: częściowo są to znane i lubiane (no, przynajmniej przeze mnie lubiane) utwory Ennio Morricone. Choć reżyser wcale do tego nie dążył, swoje kawałki nadesłali mu też słynni wykonawcy muzyki R&B i hiphopu, przy czym wierzę tutaj na słowo wszelakim czytanym newsom, jako że mi akurat ich nazwiska kompletnie nic nie mówią, bo są to gatunki dalekie od moich upodobań muzycznych. Niemniej – co przyznaję z pewnym zaskoczeniem – utwory te świetnie mi w filmie pasowały. W ogóle muzyka w Django Unchained doskonale podkreślała klimat.

Niezaprzeczalnym atutem filmu są bohaterowie. Obiły mi się o oczy i uszy jakieś takie opinie, że choć Foxx i DiCaprio byli doskonali, to generalnie Waltz ukradł show i dał czadu tak bardzo, że cała reszta przy tym zbladła.

Nie wierzyłam, bo DiCaprio raczej nie daje się przyćmić, a jeśli już, to należy to do rzadkości.

Ale na bogów: nie pozostaje mi nic innego, jak potwierdzić te plotki.

Mam wrażenie, że doktor Schultz to rola napisana specjalnie pod Waltza. Niemiecki dentysta – łowca nagród był bezkonkurencyjny. Sam fakt wrzucenia do głębokiego Teksasu wykształconego, błyskotliwego Niemca miał potencjał, a Waltz ten potencjał w pełni wykorzystał. Dr King Schultz nie da się nie lubić – jest sympatyczny w ten sam dziwaczny sposób co Hans Landa (to, swoją drogą, całkiem ciekawe, że facet gra w filmach od 1979 roku, a dopiero parę lat temu ludzie zaczęli się nim jarać – kiedy pokazał im go Tarantino). To tak naprawdę paskudny, śmiertelnie niebezpieczny, bezwzględny typ. Ale jednocześnie typ wierny swojemu prywatnemu systemowi wartości. I w zupełnie rozczulający sposób patriota (chodzi mi tu głównie o przywiązanie do niemieckich legend i co z tego wynika). Ta fantastyczna postać ucieszyła mnie tym bardziej, że po Trzech Muszkieterach zastanawiałam się, czy aby się Waltz nie popsuł. Teraz już wiem, że zdecydowanie nie.

Na jego tle rzeczywiście bledziutko wypadł tytułowy Django – tym bardziej, że ja w ogóle miałam pewien kłopot z „kupieniem” tej postaci. To znaczy c’mon: czarny niewolnik, który natychmiast po zdjęciu łańcuchów ma obcykane strzelanie wszystkimi rodzajami broni (błyskawicznie i celnie, ma się rozumieć), a w wolnych chwilach zajmuje się woltyżerką? W jednej chwili nie wie, co znaczy „positive”, a w następnej poucza innych w temacie niemego „D”? Ale, wbrew pozorom, wcale mi to nie przeszkadzało zbyt długo. Człowiek bardzo szybko uświadamia sobie, że przecież na to nie można patrzeć w ten sposób. To nie jest realistyczna opowieść z wiarygodnymi bohaterami, tylko coś na kształt mitu. A bohater legendy pewne rzeczy po prostu potrafi i już, nie należy pytać, gdzie się tego nauczył.

Dodatkowo wzbudza mój uśmiech smaczek w postaci obecności w filmie Franco Nero, czyli oryginalnego Django z 1966 roku. Niby nic, ale cieszy, jak się człowiek dowiaduje takich rzeczy.

kadr z filmu Django Unchained
(jak wyżej, ale na odwrót)

Tym, za co należą się ukłony dla Tarantino, jest jego nieskrępowane uwielbienie dla epickich ujęć i pojedynczych, doskonałych scen, które tak naprawdę jedyne co robią, to podkreślają zajebistość bohaterów, ale za to robią to prześwietnie. Są to nie tylko klasyczne ujęcia, w których bohater nie ogląda się na eksplozje, ale też mnóstwo innych – tak naprawdę równie wyświechtanych – momentów, zerknięć, wjazdów na teren posiadłości i tak dalej, a wszystkie one po prostu spektakularnie wyglądają. W innym filmie może trącałyby banałem, ale w Django ja mogłam wykrzesać z siebie jedynie taką refleksję, że gdyby Sergio Leone miał dzisiejsze możliwości techniczne i finansowe, jego westerny mogłyby wyglądać właśnie w ten sposób.

Och, no bo dla mnie przecież był jeszcze jeden, może nawet najważniejszy element, dla którego Django Unchained tak mi przypadł do gustu: to western. W mocno nowoczesnym wydaniu, ale przecież napakowany wszystkim tym, co charakterystyczne dla gatunku: a więc są rewolwerowcy, łowcy głów, szeryfowie, damy w opresji, problem niewolnictwa i rasizmu, a wreszcie galopowanie po teksańskich bezdrożach. I absolutne zignorowanie jakiejkolwiek "prawdziwej historii".

Jak dla mnie, Tarantino wydobył z westernu to co najfajniejsze, dodał temu mnóstwo widowiskowości, trochę wybuchów i doskonałą obsadę – właściwie nie było szansy, żeby Django Unchained mi się nie spodobał. 9/10.

 

 

– Actually, I was thinking of that poor devil you fed to the dogs today, D'Artagnan. And I was wondering what Dumas would make of all this.

– Come again?

– Alexander Dumas. He wrote "The Three Musketeers." I figured you must be an admirer. You named your slave after his novel's lead character. If Alexander Dumas had been there today, I wonder what he would have made of it?

– You doubt he'd approve?

– Yes. His approval would be a dubious proposition at best.

– Soft hearted Frenchy?

– Alexander Dumas is black.