Granie na Fraakranie (23) - Return to Mysterious Island 2

Antologia Return to Mysterious Island
(pudełko)

Do napisania kilku słów na temat drugiej części całkiem poprawnego produktu studia Kheops przymierzałam się ładnych parę dni, choć treść tego wpisu miałam zaplanowaną właściwie zanim jeszcze ukończyłam Return to Mysterious Island 2. Ma to właściwie dwie przyczyny: po pierwsze, nie chciałam pisać „na gorąco”, bo tego typu opinie bywają krzywdzące. Po drugie, właściwie to chciałam się na trochę oderwać wreszcie od tego cholerstwa, bo nie miałam ochoty ani na to patrzeć, ani o tym myśleć.

Teraz chyba jestem gotowa, by – nomen omen – wrócić na Tajemniczą Wyspę. Po raz drugi.

Sprawę należy postawić jasno: ta gra jest po prostu zła.

Nie chodzi tu o to, że jest gorsza od Syberii, bo to było do samego początku jasne, dotyczyło pierwszej części, więc drugiej tym bardziej. Nie ma o czym mówić. Nie wszystko może być Syberią i trzeba się z tym pogodzić. Ona jest zła w zupełnym oderwaniu od wszelkich porównań, tak jak Prometeusz.

Zacznę od samej idei „dwójki”: już na starcie widać, że to jest dokręcone bardzo, bardzo na siłę. Tak się niefortunnie złożyło, że pierwsza część stanowi całkiem zgrabną całostkę, z wyraźnym zamknięciem całej tej historii, bo oto Mina odkryła tajemnicę wyspy, po czym uciekła. No i super, basta. Tymczasem druga część każe nam kupić bardzo grubymi nićmi doszyty ciąg dalszy, w którym Mina już-już uciekała, ale wulkan przygrzmocił bambulcem w helikopter i nasz rozbitek na powrót ląduje na brzegu, w dodatku wygląda na to, że wyspa lada moment wybuchnie. Po prostu nie łykam tej historyjki. To doszukiwanie się na siłę furtki tam, gdzie jej wcale nie było. Już wolałabym, żeby przy okazji części pierwszej autorzy po prostu zasugerowali w jakiś sposób możliwość kontynuacji.

Ale nawet nie to było najgorsze. Najgorsze przyszło dużo później, kiedy okazało się, że zamiast klimatu Verne’a, lekkiej nutki steampunku i tajemnicy, twórcy gry zaserwowali nam coś w stylu Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki, czyli radosne pogonienie w piętkę z jakimiś piramidalnymi bzdurami. Ani toto nastrojowe, ani specjalnie interesujące, raczej głównie durne.

Screen z gry Return to Mysterious Island 2 
(no dobrze, to akurat było fajne)

Jakby tego było mało, kretynizm fabularny to tylko część problemów, jakie ma ze sobą Return to Mysterious Island 2. Drugą sprawą bowiem jest sama rozgrywka.

Wiem, wiem, przy „jedynce” narzekałam, że było trochę za łatwo. No tom się doprosiła. Tym razem jest trudno, czasem wręcz irytująco trudno. Szkoda tylko, że ta trudność nie wynika z moich kłopotów z logicznym myśleniem, tylko raczej z nieco innych oczekiwań wobec gry należącej do kategorii przygodówki point & click. Otóż spodziewałam się łączenia delikatnych sugestii w konkretny ciąg zdarzeń, obmyślania, jak by tu połączyć przedmioty, żeby zbudować czołg ze spinacza do papieru, gumy do żucia i kawałka sznurówki. Przeczesywania wyspy w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby mi się przydać w dalszej eksploracji. Gdybym chciała zręcznościówki, zagrałabym w Pac-Mana, goddammit! Bardzo doceniam obfitość mini-gierek, które trzeba rozegrać, żeby zdobyć to i owo, ale niechże to będzie coś do kombinowania, a nie test zręczności. W takiej formie, w jakiej wystąpiły „utrudnienia” w Return to Mysterious Island 2, to było tylko irytujące.

Podobnie jak upychanie na siłę animowanych cutscenek, których nijak nie dało się przeskoczyć. Nie mówię tu o postępach fabularnych, które w drugiej części były przedstawione podobnie jak w pierwszej, w formie serii rysunków – to akurat mi się podobało, choć moim zdaniem, rysunki niepotrzebnie były kolorowane. Problemem natomiast były jakieś takie niby-filmiki, które wielekroć się powtarzały: ot, na przykład Jep wskakujący Minie na ramię. Otóż w „dwójce” nie używamy Jepa jak elementu ekwipunku, tylko stanowimy z nim swego rodzaju drużynę. Zazwyczaj Mina i małpka trzymają się razem, ale są czynności, do wykonania których brunetka w chusteczce musi puścić Jepa samopas. I o ile rozstanie odbywa się automatycznie, po prostu Jep siedzi na ramieniu – Jep nie siedzi na ramieniu, o tyle już jego powrót do Miny musiał być poprzedzony małpką rozkładającą łapki i Miną kucającą przed nim. Okej, za pierwszym razem to było nawet urocze. Za drugim jeszcze też. Za trzecim troszkę zirytowało, no bo ileż można. Przy każdym kolejnym razie miałam ochotę rzucić w Jepa czymś ciężkim i maksymalnie naostrzonym. I tłukłam głową w klawiaturę za każdym razem, kiedy musiałam zeskoczyć małpką z Miny, bo wiedziałam, że za moment nastąpi powrót.

Znaczy to bardzo fajnie, jak gra trochę trwa, ale chyba nie w ten sposób powinna być rozciągana. Jedyną pociechą w tym wszystkim był wcale szeroki wachlarz możliwości uśmiercenia Jepa. Jeśli dobrze pamiętam, udało mi się go zakłuć przez pszczoły, zrzucić z urwiska, utopić w bagnie, rozszarpać jaguarem i rozbić o skałę.

Screen z gry Return to Mysterious Island 2
(scena wiele, wiele razy widziana...)

Kolejnym wkurzającym elementem była… sama Mina. W pierwszej części zdawała mi się normalna, nawet jakoś tam z nią sympatyzowałam, ale tutaj zrobili z niej strasznie wkurzającą bździągwę, której na serio nie rozumiem. Laska rozbiła się na bezludnej wyspie. Przez całą pierwszą część wsuwała jajka i biegała bez problemów. Tutaj tymczasem najpierw Mina zostaje świętą krową, która sama nie potrafi umyć sobie szmatki na bandaż, mimo że przecież zaraz będzie dziarsko biegać, więc zasadniczo chyba doczołgać się do wody też by mogła (tym bardziej, że siedzi na samym brzegu). Co więcej, ta ciężko ranna (taak, jasne…) dziewucha, osłabiona i opuszczona, wymaga od czasu do czasu karmienia. I cóż się okazało? Że kiedy próbowałam wcisnąć jej drugi raz takie same jagódki, ta durna pinda miała czelność stwierdzić, że ona już to jadła i miałaby ochotę na coś innego! Czaicie to Państwo?! Powtórzę: laska jest rozbitkiem na bezludnej wyspie – i wybrzydza, że ona dwa razy nie zje tego samego! Każde karmienie musi być czymś innym! Na litość bogów, co za paranoja!

I w ogóle jest jakaś taka głupia. Potrafi rozpoznać i zastosować w celach leczniczych tymianek, a nie wie, co to jest bomba wulkaniczna? Serio?

Nie chodzi mi tu nawet o to, czy gra przez to była trudniejsza czy nie. Właściwie jakiś wielki problem to nie był, bo jedzenia na wyspie można znaleźć naprawdę sporo. Chodzi o to, że Mina przestała być tą zaradną dziewuszką z pierwszej części, a stała się jakąś rozpuszczoną, niezbyt błyskotliwą księżniczką, która zdaje się nie rozumieć, że jest na bezludnej, wybuchającej wyspie i ma żreć co jej się daje, a nie marudzić.

Ale tak poza tym, reszta elementów jest dość fajna, tak jak i przedtem. Ładne grafiki udające 3D, wspomniane już komiksowe wstawki, niezła muzyka. Za pewien plus można by uznać dwa zakończenia. Jeśli jeszcze ktoś mi wyjaśni, o co chodziło z tym żółwiem, co to pełzł od plaży, to postawię piwo. Bo niby Jep mógł coś z gadziną zrobić, ale nie bardzo umiał wykoncypować, co.

Generalnie grę skończyłam, ale wyłącznie z poczucia obowiązku. Nie dało mi to najmniejszej satysfakcji – ta, jeśli nawet w śladowych ilościach towarzyszyła rozgrywce gdzieś na początku, to przy fabularnym WTFZOMGLOL związanym z niejakim „X” znikła jak ręką odjął i losy Miny, a także wyspy, stały mi się mocno obojętne.

Gra jest bardzo zła, a w porównaniu z pierwszą częścią – jeszcze gorsza, bo pojawia się żal za zarzynanie tak fajnego settingu. Dla mnie, niestety, 1/10. Wyprodukowanie tej gry było błędem ze strony studia. Granie w nią – jest karkołomną decyzją ze strony przeciętnego śmiertelnika. Chociaż, z jakiegoś cudacznego powodu, Return to Mysterious Island 2 zdobywa dość dobre recenzje. A mi chyba jednak pisanie po ochłonięciu trochę nie wyszło. No i trudno.

Oh, delectable languor of the encroaching eve! Nostalgia has me in its grip, but nothing in the world would push me to refuse this sorrow rich in visions of beauty. At dusk, slowly, the mist erases the marsh, while the suns succomb in an aching explosion of purples and blues. My soul is tinted the hue of the floating petals that a faint zephyr sweeps towards the setting suns. Never again, my beloved, never again will we nibble the strident insects on the uncertain shores of the great gray marsh.