ZaFraapowana filmami (65) - "Thor"

Thor - plakat

Powoli acz nieuchronnie zbliżam się do momentu, w którym wreszcie będę mogła obejrzeć Avengersów. Zanim to jednak nastąpi, nadrabiam zaległości w filmach poświęconych poszczególnym Marvelowym bohaterom. Tym razem padło na Thora, produkcję z 2011 roku w reżyserii Jossa Whedona i Kennetha Branagha.

Muszę tu zaznaczyć, że odpalając film nie miałam pojęcia, że mój absolutny idol, Branagh, w ogóle maczał w tym wszystkim palce. W przeciwnym razie bazowo Thor dostałby ode mnie +8 do lansu. Ale obeszło się zupełnie bez tego.

Cóż – nie da się ukryć, że film mnie niebywale zaskoczył. I to na plus. Po nieprzyjemnych doświadczeniach z Ghost Riderem byłam pełna jak najgorszych przeczuć. Eksploatowanie pogańskich bogów – nawet jeśli komiksowych – również nie nastrajało pozytywnie, jeśli wziąć pod uwagę tak epickie niewypały jak Immortals.

A jednak twórcy Thora udowodnili, że się da.

No pewnie, nie jest to widowisko uber ambitne, zapadające w pamięć i wzbudzające jakieś niesamowicie silne emocje. To taki sympatyczny filmik, bardzo widowiskowy, gdzie mimo solidnej dawki ciepania piorunami znalazło się miejsce na typowe, rzewliwe wtręty i metamorfozę głównego bohatera.

I od bohaterów chyba zacznę.

Tytułowy Thor (Chris Hemsworth) to – przynajmniej początkowo – taki duży chłopiec, który ma zostać królem Asgardu, ale ewidentnie nie dorósł do tej roli, co zresztą jest główną zgryzotą ojca, Odyna (Anthony Hopkins). W porównaniu jednak do takiego na przykład Iron Mana, Thor wzbudza większą sympatię. Trochę szkoda, że to postać tak ewidentnie zrobiona pod żeńską widownię, taki dobrotliwy piękniś o roześmianych oczkach i szelmowskim uśmieszku, niemniej jeśli pominąć tę jego amantowatość, zostaje nam po prostu sympatyczny koleżka, który powoli dojrzewa do życiowej roli. Właściwie nie ma powodów go nie lubić – abstrahując oczywiście od tego, że jako nordycki bóg ma nadprzyrodzone moce, nie jest nawet jakoś przegięty i nie odnosiłam wrażenia, że to tak naprawdę frajer i/lub drań, którego reżyser z jakiegoś kuriozalnego powodu każe mi lubić.

Kadr z filmu Thor (Loki)

Główna laska filmu, Jane Foster (Natalie Portman), budzi we mnie nieco więcej wątpliwości. Niby jest genialnym naukowcem, ale momentami zachowuje się jak straszna kretynka (ot, choćby wymachiwanie epicko ważnym zeszytem z notatkami przed agentem, który właśnie zabiera jej cały dorobek naukowy życia). Właściwie jednak nie miałam wobec Jane wielkich oczekiwań – jej rolą było przede wszystkim pchnięcie Thora na drogę bycia godnym „Miamia” i w tym się sprawdziła.

Obok Thora (no i Odyna, ma się rozumieć, ale trudno nie lubić kogoś, kogo gra Hopkins) moim ulubionym bohaterem został Loki (Tom Hiddleston) – początkowo co prawda trochę mnie rozczarowywał, bo zamiast być porządnym bogiem matactw, kłamstwa i wszystkiego co najgorsze, on jawił się raczej jako emujący, nieloffciany synek, na szczęście jednak moja ocena okazała się przedwczesna i błędna. Loki się ładnie rozkręca, nawet jeśli wciąż wisi w powietrzu nutka „jestem zły, bo tatuś mnie nie kochał, a kanarka spuścili mi w toalecie”. Ale już na przykład starcie Lokiego z Heimdallem (Idris Elba, a jakże – naczelny Pozytywny Murzyn ostatnich lat – nota bene, tutaj też wpasowuje się w ten schemat) było bardzo fajnym ukłonem w stronę mitologii, nawet jeśli – że tak to ujmę – to nie był jeszcze ten czas i miejsce.

Kadr z filmu Thor
 (od lewej: Hogun, Fandral, Volstagg)

A skoro już o Heimdallu wspomniałam, to może jeszcze parę słów o pozostałych bogach. W filmie pojawia się ich całkiem pokaźne grono (w sumie chyba większe, niż w Immortals) – mamy Sif (Jaimie Alexander), Volstagga (Ray Stevenson), Hoguna (Tadanobu Asano), Fandrala (Josh Dallas) oraz Friggę (Rene Russo). Nie ukrywam, że umieszczanie w Asgardzie Japończyka i czegoś w rodzaju muszkietera wzbudza mój delikatny zgrzyt zębów, ale trudno mieć tutaj jakieś konkretniejsze wąty – tak było w komiksie, więc nie ma o czym mówić. Grunt, że bohaterowie są tacy, jacy być powinni: wyraziści, interesujący w ten czy inny sposób. Ba, pod tym względem w ogóle Thor daje radę, bo nawet Hawkeye’a (Jeremy Renner) zdążyłam polubić, mimo że pojawia się w jednej scenie i mówi może dwa zdania.

W przeciwieństwie do Immortals (wiem, sporo się do tego odwołuję, ale to chyba najświeższa produkcja z udziałem bóstw, jaką widziałam, więc porównania same się nasuwają), tutaj bogowie są faktycznie boscy. Nie giną od pierwszego lepszego pacnięcia, nie trzymają się idiotycznych zakazów (typu „nie ingerować”), ich moce są istotnie kosmicznie wypasione, a ubranka trzymają się na granicy wydumania, bez popadania w żałosne przekombinowanie i śmieszność. I, tak jak przystoi bogom, ogólnie praktykują raczej wygnanie/uwięzienie, a nie uśmiercanie się.

Kadr z filmu Thor (Heimdall)

Wizualna strona filmu, tak jak zresztą należy się spodziewać, trzyma wysoki poziom. Asgard robi wrażenie – oczywiście, jest do bólu komputerowo, ale to dawno przestało mi przeszkadzać, bądź co bądź po 300 granica efektu „zbyt komputerowego” diametralnie się przesunęła. Jest ładnie, jest kosmicznie. Jotunheim zaś sprawia wrażenie lodowej, niegościnnej krainy – tak jak być powinno. W dodatku szczególnie spodobało mi się niekiedy odwracanie perspektywy, przez co widz na moment tracił poczucie, gdzie góra a gdzie dół. Dziewięć światów sprawia stosownie nieziemskie wrażenie. Jeśli idzie o efekty, mam tylko zastrzeżenia do samego „Miamia” – młot, który jest atrybutem Thora i wypasionym boskim orężem, wygląda jak plastikowa zabawka, którą właściciel wymachuje jak breloczkiem. Choć w kontekście zastosowania, przypomina to raczej jo-jo na niewidzialnej gumce.

Fabuła, jak już wspomniałam, nie wywołuje jakiejś ekstazy, ale też człowiek nie łapie się za głowę, o co tu kuźwa chodzi i czemu oni wszyscy robią sobie jakieś nieistniejące problemy. Tutaj problemy bohaterów są bardzo konkretne, wyraziste (i proste) tak jak i sami bohaterowie. Dodatkowym smaczkiem jest konfrontacja dwóch cywilizacji – zaprezentowana niezbyt odkrywczo, ale przynajmniej zabawnie (np. okazywanie szacunku gospodarzom za pomocą tłuczenia kubka). W ogóle wdzięczny, nieskomplikowany humor jest sporym atutem filmu – człowiek się śmieje, nawet jeśli nie do rozpuku. Tak samo jest z ogólną wciągliwością i chęcią śledzenia intrygi: choć nie ma jakichś szalonych zwrotów akcji i większości rzeczy widz domyśla się w trakcie oglądania, niemniej nie jest aż tak boleśnie przewidywalne (jak, nie przymierzając, w Ghost Riderze 2), no i wciąż pozostają wątpliwości co do detali (np. co się ostatecznie stanie z Lokim).

Jest parę głupotek, typu cała sprawa z wbitym niczym Excalibur Mjöllnirem: otoczyli toto kordonem, próbowali wyciągnąć, wszystko na próżno. Dziwi mnie, że nikt nie pomyślał, by odłupać po prostu całego bambulca, w którym młot siedzi i nie zabrali go na badania do bardziej sprzyjających warunków.

Albo kiedy Thor usiłował dorwać się do Mjöllnira: na litość bogów, czemu on leciał przez cały ten rękaw, zamiast przeciąć go na skróty i wbiec dopiero przy samym wejściu do centralnej komory? Przecież tam były jakieś papierowe ściany! Nadkładał sobie drogi, żeby nie zmoknąć czy co?

No ale to tylko drobiazgi, które jakoś jednak nie przesłoniły frajdy czerpanej z oglądania całości.

Jeden z reżyserów - Kenneth Branagh!
(źródło)

Prawdę mówiąc, to chyba tyle, co mogę napisać o Thorze. To po prostu bardzo sympatyczny odmóżdżacz, zabawny, lekki, niepozbawiony poważniejszych wątków, efektowny i wciągający, z bohaterami, którzy wzbudzają sympatię. Z czystym sumieniem mogę polecić na któryś weekend i dać 7/10 – z pełną świadomością tego, że to o punkcik więcej, niż dostał Iron Man. Thor podobał mi się bardziej.

– Is that one of Stark's?

– I don't know. Guy never tells me anything.