Kawiarka ZaFraapowana: Bo dom bez RoboKrowy to żaden dom (fotorelacja)

Dziś kolejna porcja głupot. Tym razem jest za nie odpowiedzialny bezpośrednio Ulv, który zarzucił „zróbmy RoboKrowę!” i zaprezentował projekt. Ten zaś z miejsca mnie zauroczył i tak decyzja właściwie podjęła się sama. Problem polegał na tym, że od samego początku mieliśmy – na podstawie wspomnianego projektu – zupełnie różne koncepcje. Ja zrozumiałam, że nasze dzieło ma być normalną, trójwymiarową krową. Dopiero później się dowiedziałam, że została pomyślana raczej jako coś w rodzaju ilustracji czy też płaskorzeźby. Ale było już trochę za późno: blachy i drut kupione, nitownica takoż. W dodatku wpadłam na funkcjonalność, z którą byłby kłopot w przypadku płaskiej Krowy. Teraz myślę, że pewnie – niezależnie od funkcjonalności – przy czasie, który miałam mocno ograniczony, RoboKrowa w dwóch wymiarach mogła być jednak bardziej dopracowana i w efekcie – po prostu lepsza.

No tak, bo poza tym, że zrobiłam zakupy i jarałam się myślą o RoboKrowie, to tak naprawdę nie miałam bladego pojęcia, od czego w ogóle zacząć. Kiedy dokonałam ostatniego niezbędnego zakupu, zostały nam w sumie dwa dni na zrobienie zwierzaka – a to zdecydowanie za mało, szczególnie jeśli robota jest jedną wielką improwizacją. Ale postawiłam sobie za cel, że będzie gotowa na dziesiątego marca i już (rzecz czyniona na prezent, stąd deadline).

Teraz, kiedy już wiem, gdzie popełniliśmy błędy, RoboKrowa 2.0 (czy też RoboCośinnego 2.0) z całą pewnością będzie bez porównania lepsza. Bo, wiecie, na tej jednej na pewno się nie skończy: za bardzo mi się to spodobało. Zresztą, odpowiada mi jej finałowy, siermiężny styl. Raczej tego bym nie zmieniała. Chodzi bardziej o bajery, na które pomysły zaczęły się rodzić jakiś dzień po wręczeniu prezentu.

No ale do rzeczy.

Projekt. Autor: Ulv

Użyte materiały: blacha nowosrebrna z alpaki 0,3 mm, blacha z brązu 0,2 mm, drut chromoniklowy 0,8 mm, drut miedziany 1,0 mm, nożyce proste do metalu, no i nity aluminiowe, które przyszły w gratisie z nitownicą ręczną. Oraz farby – acz te już miałam: fosforyzująca, która została mi po spaczeniu, no i zwykłe akryle: czarny, biały, miedziany. Przydały się kombinerki, młotek, a ostatecznie także papier, z którego robiłam wykroje. Ulv użyczył dodatkowo wiertarki, siły i godności osobistej (bo ja się wiertarek boję, więc dziury w blachach prędzej bym próbowała wygryźć, niż użyć samodzielnie tego narzędzia szatana).

Jedną blachę (o wymiarach 10x20 cm) po prostu zwinęłam w rulon i znitowałam – w ten sposób powstał korpus. Jarałam się, bo to było moje pierwsze w życiu nitowanie (serio, kiedy rozpakowałam nitownicę, odpaliłam jutuba, żeby zobaczyć, jak tego się w ogóle używa i którą stroną się wsadza nit w dziurę – to TAKI level I have no idea what I’m doing).

Najgorzej generalnie było z głową. Zaczęłam robić tak, jak mi się zdawało. Doczepiłam żuchwę i uznałam, że całość wygląda jak upośledzony Smok Wawelski. No ale jeszcze próbowałam walczyć. Myślałam, że z uszami zacznie wyglądać bardziej jak krowa. No więc nie – wyglądało jak Smok Wawelski ze świńskimi uszami. No i po przyłożeniu do korpusu okazało się, że głowa jest jednak sporo za duża. A w ogóle, to po pewnym czasie żuchwa zaczęła opadać. I to był moment, w którym stwierdziłam, że no trudno: wzięłam na siebie za wiele, jednak nie dam rady zrobić tej krowy. Może kiedyś, ale na pewno nie w tym miesiącu. Odłożyłam wszystko i poszłam spać.

Dzień drugi. Fraa tonie, ale się nie poddaje.

Następnego dnia wstałam i jakoś tak siadłam do tego biurka, a tam rozbebeszone blachy, drut się wije po całym blacie, w to wszystko wplątane kombinerki i nitownica… Zaczęłam sobie ciąć coś od niechcenia. Zrobiłam druciany ogon z drucianym chwostem.

Dupkę chciałam zrobić po prostu z wyciętego blaszanego kółka, ale Ulv zapytał ze zdziwieniem: „nie będzie wypukła?” – no więc nie pozostało mi wiele więcej, jak zrobić wypukłą dupkę. Co w sumie nie było bardzo trudne. Podobnie przecież robi się z papieru zabawki choinkowe: nacinamy kółko dookoła i zaginamy te ponacinane kawałki do środka. Gwoździem powybijałam dziury na wsunięcie drucianego ogona i przeciągnięcie drutu, który miał mocować dupkę do korpusu i w sumie włala. Potem dopiero się pokumałam, że to było głupie – bo trzeba było dupkę doczepiać na końcu – miałabym łatwiejszy dostęp do wnętrza krowiego brzucha, kiedy usiłowałam zamocować tylne nogi. A tak to się musiałam napocić. No ale to znowu kwestia tego, że prace były ostro improwizowane i wykonując jedną czynność, ja zwyczajnie nie myślałam o tym, co będzie później.

Kiedy tak sobie – za przeproszeniem – dłubałam w zadku RoboKrowy, przyszło mi do głowy, że tę głowę to trzeba jakoś zupełnie, zupełnie inaczej zrobić. I wykonałam profesjonalny research, to znaczy poszukałam obrazków papierowych krów z zamiarem przełożenia tego na metal. No i znalazłam. Konstrukcja zadziwiająco prosta i efektowna. Oczywiście, po tym, jak dorobiłam naszej krowie żuchwę (bo wszak zęby były jednym z istotniejszych elementów!), zaczęła wyglądać jak krokodyl, ale muszę przyznać, że sporo poprawiło doklejenie nosa z brązowej blaszki. Dalej uszy, rogi i byłam naprawdę dość zadowolona. Zresztą, tym razem była mądrzejsza i zanim poskładałam wszystko do kupy, na płaskiej blasze pozaznaczałam miejsca na otworki i Ulv mógł powiercić je zawczasu. Taki tam przebłysk.

Głowa trzyma się korpusu na druty. Koniec końców okazało się, że w sumie nie potrzeba tu żadnych blaszanych obręczy, które by robiły za szyję. Gołe ścięgna są równie dobre.

RISERCZ!

Zanim, oczywiście, zamocowałam głowę, wmontowałam w trzewia RoboKrowy rolkę papieru na drucie, a także doczepiłam nogi i – co nader istotne! – wymiona. Z wymionami długo się zastanawiałam, jak je przytwierdzić do brzucha, przez moment chciałam nawet przykleić, ale w końcu sięgnęłam po prostsze rozwiązanie: przywiązałam je drutem. W końcu jak się bawić w siermiężną kukłę, to na całego! Jaki tam klej! W ogóle gdybym pomyślała wcześniej, to pewnie nogi (wycięcie nóg było dość proste – przecież wiem, jak wyglądają wykroje na rękawy) też byłyby przynitowane, ale że jakiekolwiek otwory na mocowanie zaczęliśmy robić, kiedy tułów już dawno był zwinięty i z zamocowaną dupką, no to wiercenie dziur pod nity raczej odpadało. Z drugiej strony, przywiązanie nóg drutem nawet mi się podoba.

A potem zostało tylko pomalować (w tym także: zrobić fosforyzujące oczy i wymiona) i oto jest. RoboKrowa. Zawsze lepiej mieć w domu RoboKrowę niż jej nie mieć.

Nie twierdzę, oczywiście, że to dzieło mojego życia. Po prostu na tamten moment i na moje ówczesne umiejętności to był rzeczywiście szczyt moich możliwości. W czasie prac nad RoboKrową bardzo dużo się nauczyłam. Wiem, że teraz robiłabym to inaczej. Planowałabym. Potrzeba mi już tylko jakiegoś dobrego pretekstu i przystąpię do pracy. Bo, wiecie, w myślach to ja teraz latam po całym mieszkaniu i nituję co się da i co się nie da. Strasznie fajna zabawa takie nitowanie.

Mam nadzieję, że obdarowana będzie miała z RoboKrowy pożytek. W metalowych trzewiach jest chyba około sześćdziesięciu pisarskich wyzwań/inspiracji. Pewnie nie wszystkie są fajne, ale może choć niektóre zapewnią pozytywnego kopa do pisania.

Spóźnionego wszystkiego najlepszego, Krffo. :)

Na początku wyglądało niewinnie:
blachy, nożyce, nitownica i drut.

Moja pierwsza radość i duma: tułów!

A tu już trwają prace nad wymionami.
Jestem z nich całkiem zadowolona.

...w przeciwieństwie do głowy. Z głową od początku
coś było nie halo i to ona sprawiła, że przez jakiś czas
uważałam się za pokonaną w temacie.

Następnego dnia jednak okazało się, że możemy walczyć dalej.
Tym razem był risercz, wykroje, planowanie. Na zdjęciu:
krowi łeb gotów do wiercenia.

A tutaj składniki głowy praktycznie gotowe,
teraz na wiercenie czekają nogi.

Nitowanie krowiej żuchwy.

Zaczynam mocować nogi.

W tym miejscu zaczynam rozumieć, że o ile przednie
nogi było łatwo przywiązać, o tyle z tylnymi będzie
nieco gorzej - ze względu na przedwcześnie
zamocowaną dupkę.

Niemniej jakoś się udało. Teraz trzeba przykleić nos
innego koloru - no i wymiona!

Posklejane paski papieru z hasłami do pisania utworzyły
taśmę, którą założyłam na drut, a ten następnie
przeciągnęłam na wylot przez boki krowy
i zawiązałam na dole.

Napisami do dołu, żeby nie spoilować.
Ta krew przy krowim oku to moja. Ogólnie sporządzenie
RoboKrowy kosztowała mnie całkiem dużo krwi:
okazuje się, że ostre krawędzie blach są ostre.