Opowieść o zdradzie, gniewie i rozczarowaniu: "Logan"

(źródło)

Film wcale niezły. I nie było sceny po napisach. Nie. Było. Sceny. Po. Napisach. Tak, czuję się zdradzona i rozczarowana. Nie tylko mnie Marvel zrobił w ciula, bo prawie wszyscy w kinie czekali przez całe te cholerne napisy. Nawet pan, co wszedł pozbierać popcorn po seansie, wspomniał, że za pierwszym razem on też dał się wkręcić. Jestem oficjalnie zdruzgotana. Tyle dobrego, że dowiedziałam się, ile osób znalazło pracę dzięki tworzeniu tego filmu. Naprawdę, budujące. Dzięki za info, Marvel.

No, właściwie to koniec opowieści o zdradzie, gniewie i rozczarowaniu…

To znaczy nie: z tego wszystkiego co jak co, ale faktycznie wątek gniewu można przełożyć i na sam film, wyreżyserowany przez Jamesa Mangolda – twórcę takich tytułów jak Spacer po linie i Przerwana lekcja muzyki.

No, bo wkurwu bohaterów było sporo. I to zarówno tytułowego Logana (oczywiście zwyczajowo Hugh Jackman), jak i Laury (zaskakująco dobra Dafne Keen) czy X-24 (też Hugh Jackman). Nawet profesor Xavier (Jean Luc Picard Patrick Stewart) momentami tracił gdzieś ten swój odwieczny spokój i pogodę ducha.

W ogóle bohaterowie to, przyznaję, mocna strona Logana. Choć nie do końca rozumiałam przyczyny, dla których Wolverine jest tak sponiewierany, podobała mi się ta wizja: odpowiedź na niewygodne pytanie: „Co się dzieje po ‘żyli długo i szczęśliwie’?” – bo przecież prawdziwi bohaterowie zawsze są młodzi, piękni i optymistycznie patrzą w przyszłość. A co się dzieje, kiedy przestają tacy być? To dla mnie niezmiernie ciekawy temat, więc Logan już na starcie miał u mnie spory plus. Kiedy człowiek porównywał sobie początki X-Menów i świetnie prosperującą szkołę Xaviera, takie oglądanie niedobitków tamtych bohaterów nawet trochę szokowało, a na pewno wzbudzało pewien smutek. Nikły i do przełknięcia, bo dla mnie ogólnie filmy Marvela są emocjonalnie dość płaskie, niemniej coś w tym wszystkim było. Fabuła wpasowywała się w te opowieści, które ja zazwyczaj całym sercem odrzucam, bo nazbyt mnie przybijają: Robin and Marian (Powrót Robin Hooda, czyli tak naprawdę Robin dwadzieścia lat później), Trzej Muszkieterowie dwadzieścia lat później – nie cierpię tych historii. Przypominają, że szczęśliwe zakończenie tak naprawdę zamyka tylko jakąś jedną przygodę, a potem jest jeszcze całe życie, usiane małymi i dużymi problemami, wyzute z epickości. Jednocześnie to wszystko lubię i nie cierpię: uświadamianie, że nawet superherosów dopada szara rzeczywistość.

Jak wspomniałam: to Marvel, więc aż tak tego nie przeżywałam. Emocje towarzyszące filmom Marvela są u mnie zawsze bardzo krótkotrwałe i powierzchowne – stąd zresztą być może bardzo szybko zapominam, o czym były poszczególne tytuły. Nie zagnieżdżają mi się w pamięci jakoś mocniej, bo nie ma solidniejszych emocji.

Ale to wszystko już dygresje na boku.

Podobała mi się wizja starego Logana. Przerażała – na ten miałki, Marvelowy sposób – koncepcja profesora, który nieomal stracił rozum i był już tylko dogorywającą skorupą starca. No i Laura: Laura wzbudziła sympatię, choć przecież to dziecko. Wielki szacun dla młodej aktorki, bo jedenastoletnia mutantka naprawdę bez problemu udźwignęła film.

Gdybym miała jeszcze wymieniać, to zdecydowanie fajny był Caliban (Stephen Merchant, czyli właściciel łabędzia z Hot Fuzz) – acz nie jestem pewna, czy o mojej sympatii nie zadecydował tu jego wspaniały brytyjski akcent, mocno wyróżniający się na tle amerykańskich bohaterów.

nigdy nie zadzieraj z jedenastolatką (źródło)

Jak wspomniałam, nie do końca ogarnęłam, co takiego stało się rok wcześniej i dlaczego bohaterowie znaleźli się tu gdzie się znaleźli. To nieco mnie irytowało, acz domyślam się, że mój problem wynika z tego, o czym wspomniałam wcześniej: słabo zapamiętuję filmy Marvela. Pewnie w którychś X-Menach coś było, jakieś znaczące zakończenie, pewnie Xavier coś wywinął, ale ja nic nie pamiętam. No trudno. Z drugiej strony, gdybym nie miała tak postępującej sklerozy w stosunku do filmów Marvela, pewnie te półsłówka, które padały w temacie, byłyby dla mnie zupełnie wystarczające. Bo przecież nadmierna ekspozycja by mnie wtedy pewnie strasznie wkurzała. Więc w pełni godzę się na tę niewiedzę – po prostu odświeżę sobie niektóre filmy z cyklu i zobaczę, czy mogę z tego coś poskładać. Jeśli nawet nie, to nadal wolę trochę niedopowiedzenia niż zbyt nachalny wykład. Nie czepiam się więc. Choć temat mnie nurtuje.

Co wspominam najlepiej, to chyba sceny siekania. Nie chodzi o to, że były brutalne czy coś. Były, to prawda. Ale do tego kino mnie już przyzwyczaiło. Po prostu bardzo mi się podobało, jak Logan i Laura razem ciachali przeciwników – niesamowicie dynamicznie i zgodnie. Rzeczywiście sprawiali wrażenie przypartych do muru bestii, które wpadają w szał i kroją na plasterki wszystko, co się nawinie pod pazury, byle tylko przeżyć. Mimo że to takie trochę bestie po taniości, bo jedna podstarzała, druga zaś – szczenię. Ale to właśnie w tych scenach najbardziej było widać, że oni się świetnie rozumieją i że są do siebie bardzo podobni. Ba, te sceny lepiej budowały relacje między bohaterami niż całe długie pogadanki i pokazywanie palcem „patrz, Logan, Laura jest jak ty”. Ot, magia reguły „show, don’t tell”.

Jakbym miała oceniać, to powiedziałabym, że Logan jest najlepszym z Wolverinowych filmów. Świetne sceny walk, intrygujące i nieco smutne rozwinięcie bohaterów, fajna muzyka – to wszystko po prostu gra. Nie uderza w widza jakoś dogłębnie i aż do trzewi, ale człowiek się nie nudzi podczas seansu. Nawet jeśli całość jest dość przewidywalna: zarówno jeśli chodzi o relacje Logana i Laury, jak i przyszłość Xaviera, X-24 czy choćby rodziny farmerów spotkanej po drodze. Film chyba ani razu nie wyłamuje się ze schematów – ale obrabia je na tyle zgrabnie, że one nie rażą.

No dobra, dobra, muszę jednak zapytać o jedną rzecz: jeśli dzieciaki z ośrodka, w którym przyszła na świat i wychowała się Laura, były pod taką ścisłą kontrolą, chowano je, by były maszynami do zabijania i tak dalej – jak to się stało, że czarnemu od elektryczności udało się tak roztyć…? Pielęgniarki potajemnie wpychały w niego cukierki…? Nie, serio – nie przeszkadza mi to, że jest mały grubasek między nimi. Tylko po prostu myślę, że w tych realiach jego istnienie jest mocno wątpliwe.

Ale i tak największą dramą filmu jest brak sceny po napisach. Wciąż dochodzę po tym do siebie. Tak się nie robi, Marvel. To nie było miłe.

– Fuck off, Logan.

– See, you know who I am.

– I always know who you are, I just sometimes don't recognize you.