Godzilla kontra... a nie, wróć. To tylko "Jurassic World"

Ponieważ chadzamy do kina średnio raz na pół roku, warto takie wyjście naprawdę w pełni wykorzystać. Tym bardziej, że ostatnie, zimowe wyjście nam nie wypaliło i na Hobbicie byłam w wersji bezUlvowej. Toteż skoro już zebraliśmy się, żeby zobaczyć na dużym ekranie Mad Max: Fury Road, postanowiliśmy od razu obejrzeć Jurassic World. W końcu to film o wielkich dinozaurach, nie? Gdybym go nie zobaczyła w kinie, żałowałabym jak dziesiątków innych niezobaczonych w kinie filmów.

Tak się złożyło, że trafiliśmy na seans 3D. I od tego może zacznę: sama nie wiem, może to problem kina (Cinema City Krewetka), a nie filmu. Ale wyglądało fatalnie. Raz, że w ogóle trójwymiar był moim zdaniem zbędny. Nakręcone z rozmachem sceny pokazujące wspaniałość parku potrafią przecież wyglądać porywająco w dwóch wymiarach. Dwa, że to 3D było jakieś kulawe. Ewidentnie widziałam kilka płaskich warstw, nałożonych na siebie. Jak gdzieś w początkach technologii 3D, gdzie film przypominał bardziej taką rozkładaną książeczkę dla dzieci. Pfuj.

Ale abstrahując od trzech wymiarów, w ogóle ze stroną wizualną coś nie grało. Przykładowo: scena, w której Gray (Ty Simpkins) otwiera drzwi na balkon i mamy widok na park: ten park był jakiś dziwacznie malutki. Szczególnie jezioro i most na samym przedzie, bo reszta ok., była daleko. Coś było schrzanione z perspektywą. I nie zgodzę się na postulat, że to ja mam schrzanione z oczami, bo nie ja jedna to zauważyłam. To wyglądało, jakby chłopiec z balkonu patrzył na makietę.

No ale powiedzmy, że to wina kina. Na pewno to była wina kina.

Jeśli idzie o sam film, to miałam od początku mieszane uczucia. Z jednej strony: c’mon, to Park Jurajski! Przecież nie można mieć niskich wymagań od filmu czepiającego się korzeniami jednego z lepszych dzieł Spielberga. Z drugiej strony zaś: to jest głupie. Ten film jest głupi u najgłębszych podstaw. No bo jak to tak? Nagle udajemy, że poprzednie trzy filmy nie istniały? Nagle ktoś gdzieś mówi „Hej, trzy razy próbowaliśmy bawić się w bogów i odtwarzać dinozaury, co zawsze kończyło się licznymi zgonami i za każdym razem przekonywaliśmy się, że nie powinniśmy tego więcej robić, bo mały człowieczek z siłami natury nie wygra… ha! Zróbmy to więc po raz czwarty, tylko z większym parkiem i większym, bardziej krwiożerczym dinozaurem! Co może pójść źle?” – serio? To znaczy dobra, ja wiem, że ludzie są idiotami i taki scenariusz pewnie byłby możliwy. Ale na pewno nie w tak krótkim czasie, to raz. A tymczasem Claire (Bryce Dallas Howard) wyraźnie mówi o tym, że dwadzieścia lat temu były pierwsze próby ożywiania dinozaurów, wskutek czego ludzie żyją z wielkimi gadami na co dzień i teraz dinozaury są tak atrakcyjne jak żyrafa w ZOO. Czyli jakby… film próbuje nam pokazać, że zaraz po – raczej jednoznacznej – poincie pierwszego Parku Jurajskiego jednak postanowiono otworzyć tę placówkę i wpuścić do niej ludzi. Tak. Czemu nie.

kadr z filmu

Po drugie, nawet jeśli faktycznie by to zrobiono, to naprawdę mam nie załamać rąk nad tym, jak wygląda system zabezpieczeń w tym parku? I to przecież po tym, kiedy wszyscy mogliśmy się przekonać, że dinozaury mogą czasem się wydostać za ogrodzenie. Tymczasem po przekroczeniu przez takiego zwierzaka jednej pancernej furtki nagle okazuje się, że ludzie są tylko wielką stołówką. No serio: mamy otyłego ciecia, który nie zauważył, że z termowizją jest coś nie halo. I później paru komandosów z giwerami (ale bez śmigłowców - bo co tam, że gdyby mieli ze dwa-trzy śmigłowce, film można by skończyć po dwudziestu minutach. Na litość Jeżusia, przecież polowali na piętnastometrowego bydlaka! Naprawdę byłoby im łatwiej ustrzelić go z powietrza niż pchać w dżunglę ludzi. Ba, z powietrza mieliby nawet tyle swobody, że mogliby go faszerować środkami usypiającymi do upadłego. Czemu ludzie w tym filmie nie mają mózgów?). I panią z głośnika, która uprzejmie upominała turystów, żeby się schowali, jak stado głodnych pterodaktyli leciało w stronę deptaka. No ale serio: jak niby oni mieli się schować? Jak mogliśmy się przekonać, przeszklona restauracja nie była najlepszym schronieniem. Ach, no i te bańki, w których turyści jeździli między gadami – nie dało się ich jakoś zdalnie zawrócić? Zero automatyki, zwiedzający sam sobie wybiera, dokąd pojedzie? A cała wielka ewakuacja polega na tym, że miła pani poprosi ludzi, żeby oni się ewakuowali, a oni grzecznie pojadą do domu? WTF? Filmie, czy ty w ogóle znasz ludzi? Ja się dziwię, że koniec końców do lasu wjechali tylko nasi młodociani bohaterowie. Na moje oko, to połowa turystów by olała alarm. No wiecie: „Zapłaciłem, to będę zwiedzał, aż skisnę! Nie będą mi tu jakichś ewakuacji-sracji zarządzać!”.

A tak naprawdę zmierzam do tego, że film mógłby spróbować być odrobinę mniej głupi, biorąc pod uwagę, że ludzie pamiętają przecież poprzednie produkcje z tej serii. I skoro widz jest w stanie czegoś się nauczyć na błędach bohaterów, jest bardzo słabym motywem, że postaci w najnowszym filmie tego nie potrafią.

Chciałabym powiedzieć, że bohaterowie bronią tej produkcji. Ale nie. Oni wszyscy są tak okropnie wkurzający. Najpierw dostajemy matkę chłopców – Karen (Judy Green), która kurna smarka i płacze siostrze przez telefon, że nie będzie rodzinnych wczasów. Mowa o matce, która – przypomnę – opchnęła siostrze dzieciaki na tydzień. O co jej w ogóle chodziło? Ja tego po prostu nie skumałam. Ta kobieta była jakaś dziwna i jeśli faktycznie rozwodziła się z mężem, to trzy razy „hura!” na cześć męża, który wreszcie będzie miał normalne życie.

Sama Claire była… no, była. Dość typowa, dość nieciekawa, zaczęła od oziębłej, eleganckiej karierowiczki (każda elegancka kobieta na odpowiedzialnym stanowisku to zimna suka, prawda), skończyła ratując świat i takie tam, upaprana w błocie. Ale w szpilkach. No dobra, nic ciekawego, nic nowego, whatever. To, co mi w jej przypadku przeszkadzało, to fakt, że miałam przez nią momentami wrażenie, że oglądam dwugodzinny spot „Nie zdążyłam zostać mamą”. Okropnie nachalne potępienie wyboru kobiety, która postawiła na karierę i rozwój osobisty, a nie na dzieci. Obrzydliwość.

Jak już zaczęłam o paskudnych i nachalnych wątkach umoralniających, to jeszcze dorzucę do tego chłopców – wspomnianego już Graya i Zacha (Nick Robinson). Ci z kolei dobijali mnie rzewliwymi momentami z cyklu „jesteśmy braćmi na dobre i na złe”. To znaczy dobra, ja rozumiem pokazanie więzi między rodzeństwem. Fajnie. Ale nie przesadzajmy, dobrze? Zwłaszcza że w ogóle nastolatek pociskający takimi mdłymi tekstami jest dość niewiarygodny, no ale mniejsza, powiedzmy, że w ekstremalnej sytuacji wyłuskał z siebie całe pokłady wrażliwości.

No, jest oczywiście Owen (Chris Pratt), który… no, dla mnie to w sumie Star Lord, tylko tym razem nie obija się po kosmosach, tylko tresuje raptory. Ale jako postać jest do bólu wtórny i nieciekawy, a jego jedyny atut to fakt, że generalnie jest facetem ze wszech miar estetycznym.

Mamy jeszcze, oczywiście, różnych tam głupich i złych. Głupim jest właściciel parku, Masrani (Irrfan Khan – aye, naprawdę nazywa się Khan) – nie ma w sumie pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi, a ja nie mam pojęcia, o co jemu chodzi. Z jednej strony film pokazywał go jako idealistę, który chce dobra zwierząt i ludzi i chce nieść jakieś przesłanie. Z drugiej, kiedy pojawiła się opcja, że może trzeba strzelać do Godzilli Indominusa Rexa z ostrej amunicji, wyskoczył z kosztami. Więc ja nie wiem, czy to w końcu naiwny głupek, czy jednak wyrachowany materialista. Wszystko jedno, bo i tak jest tylko kolejną postacią do zjedzenia.

Prawdziwymi złymi byli Vic (Vincent D’Onofrio) oraz Wu (BD Wong) – źli, paskudni, babrali się w genach i… Jeżusiu, jakimi byli kretynami. Tworzą nowy gatunek dinozaura, tak? Łączą geny różnych zwierząt, tak? I pierwszy problem z brzegu: Wu sobie łączy co chce z czym chce, a jego przełożeni nie mają pojęcia, co z czym i dlaczego. Bo tajemnica. No brawo. Ale żeby było zabawniej, okazuje się, że sam Wu też nie ma pojęcia, co zrobił. Kiedy dowiaduje się o kolejnych umiejkach, jakie zapewnił Indominusowi, wygląda na szczerze zaskoczonego. Ejże, chłopie – czy to nie ty masz być tym mądrym?

Z taką bandą niekompetentnych ciućmoków, to nic dziwnego, że całe przedsięwzięcie było skazane na porażkę. Ale, żeby było zabawniej, koniec końców okazuje się, że Vic miał wcale niezły plan z tym, żeby raptory polowały na Indominusa. Przecież gdyby nie te maluchy, film skończyłby się zgoła inaczej. Owszem, nie wszystko poszło tak jak miało (bo antagoniści byli idiotami), ale pomysł był naprawdę dobry.

Ale żeby nie było, że tylko narzekam!

Po pierwsze, kiedy na początku filmu usłyszałam tę charakterystyczną muzykę z Jurassic Park, zrobiło mi się jakoś tak ciepło na serduszku. Za tę muzykę jestem w stanie tak naprawdę wiele wybaczyć filmowi.

Po drugie, rehabilitowali T-Rexa. Uwielbiam ich za to. Właściwie z filmu można by wyciąć ostatni kwadrans i zapętlić – byłoby ciekawsze i fajniejsze. Był T-Rex! T-Rex forever!

Po trzecie, Murzyn przeżył. Wow. Nie ukrywam, zaskoczyło mnie to.

– Can we stay with you?

– I am never leaving you again!

– No, no, him. We mean him.