ZaFraapowana filmami (103) - "Strażnicy Galaktyki"

No co? Wolę ten plakat!

Hm. Naprawdę jeszcze o tym nie pisałam? Przyznam, że jestem zaskoczona. Bo prawdę mówiąc już dawno planowałam napisać parę słów o Strażnikach galaktyki, bah!, wydawało mi się, że coś w klawisze klepałam.

Whatevah.

Na pewno gdzieś kiedyś już o tym wspominałam, że moja przyjaźń z Marvelem sprowadza się do filmów. I tylko filmów – tak się jakoś złożyło, że nigdy komiksów z tej stajni nie czytywałam (taa, „z tej” – co najmniej jakbym dorastała z nosem w DC albo mangach, prawda…?). Tak, oglądałam trochę kreskówek, ale wiadomo: to nie to samo. No i nie wszystko miało rysunkowe adaptacje. No i znajomy był komiksiarzem, więc czasem u niego coś czytnęłam, ale to raczej wyjątki były. I tak na przykład X-Menów znałam i lubiłam (och, tak bardzo świetna czołówka!), Spider Mana znałam, ale nie lubiłam, kojarzyłam jak przez mgłę Hulka czy Fantastyczną Czwórkę, a jeśli idzie o Strażników Galaktyki… cóż, never ever o nich nie słyszałam. Toteż kiedy pierwszy raz zobaczyłam zwiastun, poczułam się sosna piżgnięta piorunem. Z jednej strony: meh, kolejny Marvelowski film. Serio? Po nieco rozczarowujących Avengersach, zupełnie rozczarowującym Kapitanie Ameryce i Fantastycznej Czwórce tak rozmemłanej, że nie dałam rady obejrzeć więcej niż pół godziny, będzie kolejny nudny szit? Z drugiej jednak strony… c’mon! Wielkie drzewo zaczepno-obronne, gadający szop i piosenka Hook on the Feeling!

No więc przełamałam się.

I bardzo, bardzo się z tego cieszę.

Strażnicy galaktyki ani trochę nie przypominają rozlazłych Marvelowych produkcji ostatnich lat. Co mnie zszokowało, to że nie wykorzystano do trailera wszystkich fajnych scen – nie, ich tam jest o wiele więcej. Nawet jeśli sam początek o młodości Star Lorda wzbudził mój niepokój, czy ja w ogóle weszłam do dobrej sali w kinie, to zaraz potem wszystko się poprawiło, a później był już po prostu fajny, dynamiczny, efektowny, miejscami poważny, a miejscami zabawny film, który sprawił, że człowiek ani się obejrzał, a już trzeba było wychodzić z kina. Owszem, jeśli chodzi o odmóżdżające produkcje o wielkich kosmorozwałkach, jednak większy wewnętrzny pisk obudził we mnie Pacific Rim – ale, jeśli mam być szczera, Strażnicy galaktyki są na drugim miejscu. Są fajni – w dość szerokim tego słowa znaczeniu.

Ogromną zaletą Strażników… jest to, że James Gunn nie próbuje wcisnąć widzowi jakiejś wybitnie głębokiej, wywołującej katharsis historii, która przeorałaby mózg i zanudziła na śmierć. Robi kino rozrywkowe i zdaje się, że doskonale ma świadomość tego, czego widz od takiego kina będzie oczekiwał. Dzięki temu uniknęliśmy oglądania półtorej godziny obyczajowego smętolenia o codziennych smutkach superbohaterów, którzy och, są tacy niezrozumiani przez spoleczeństwo, tylko przeszliśmy od razu do rozwałki – a poważniejsze tony owszem, w szczątkowych ilościach się pojawiają, ale tylko na tyle, żeby dać nieco wytchnienia między kolejnymi dynamicznymi scenami. Dorzucają trochę tła bohaterom, nie męcząc przy tym widza. I niemal zawsze jest w nie w jakiś sposób wbita szpila, żeby nie było zbytniego zadęcia – za szpile zresztą zazwyczaj odpowiada Rocket.

Jestem całkiem pewna, że w tej scenie
Gamora ziewała.

No właśnie: obok przyjemnej w odbiorze kompozycji (wiem, szumne słowo, cóż – na poczekaniu lepszego nie znajdę) całego filmu, o jego poziomie fajności świadczą bohaterowie. Oczywiście, na czele ze wspomnianym już Rocketem (Bradley Cooper) i Grootem (Vin Diesel i to chyba jedna z nielicznych ról, gdzie naprawdę go lubię), którzy prawdę mówiąc w dużym stopniu kradną szoł, co było do przewidzenia od samego trailera. Rocket kupił mnie epizodem ze sztuczną nogą w więzieniu, a Groot… cóż, Groot po prostu sprawia, że chciałoby się go wyściskać jak Elmirka szczeniaczka. Mam co prawda kłopot z wizualizacją tulenia wielkiego drzewa, ale mniejsza o większość. Choć wiem, że w internetach robią mniejszą karierę, niemniej również nie wzbudzają moich zastrzeżeń Gamora (Zoe Saldana) i Drax (Dave Bautista) – wszyscy oni są bardzo wyraziści i konsekwentni w byciu tym, kim są. Podobało mi się, że naprawdę musiało minąć trochę czasu i wydarzeń, nim bohaterowie faktycznie połączyli siły – to nie była żadna magiczna przyjaźń, która zaistniała od pierwszego wejrzenia, tylko coś, do czego dojście bardzo bolało.

Ach, no bo w sumie pominęłam: jest jeszcze Star-Lord (Chris Pratt) – nie mówię, że jest zły. Ale szczerze mówiąc przy tak fajnej drużynie, owszem: wypada raczej blado. To znaczy doceniam, że jest poniekąd odpowiedzialny za bardzo sympatyczny soundtrack do filmu, ale to po prostu taki… ot, przeciętniak, przystojny, sprytny bohater, jakich kinematografia zna dziesiątki. Po prostu wolę drzewo, mimo że konkretnego zarzutu do Star-Lorda nie mam, a jego parcie na stworzenie własnej legendy jest naprawdę fajne.

NIE TEN RONAN

Peter Quill miał jeszcze o tyle trudniejsze zadanie, że przyszło mu konkurować nie tylko z pozostałymi strażnikami – nope. Zostały jeszcze postacie drugoplanowe, z których niektóre zaintrygowały mnie na tyle, że chętnie zobaczyłabym poświęcone im spinoffy. Ok., na spinoffy to się piszę tylko dwojga: Yondu (Michael Rooker) i Nebula (Karen Gillian). Serio. Pierwszy z tej dwójki jest po prostu niesamowity jako kosmopirat, który może nie jest jakimś uber herosem, ale też ma swoje sposoby (i zajebistą stylówę), druga zaś – kradnie szoł jako robolaska i bez porównania wolę ją od Gamory.

Dla zrównoważenia trochę tego brokatu, którym tu obsypuję film, muszę się przyczepić do Romana Ronana (Lee Pace). Film nakręcił mnie na wiele w związku z nim. Pojawia się jako ktoś uber tajemniczy i potężny, wyławiają go z jakiejś sadzawki, maziają czymś po twarzy i takie tam – Fraa siedzi w kinie jak na szpilkach i łaknie odpowiedzi: kto to? Skąd oni go wyłowili? Dlaczego go tak smarują i czymśtam obsypują? O co w tym wszystkim chodzi? Oddają mu jakąś boską cześć? Ukrywają straszliwe oszpecenie? A może to po prostu pokręcona kultura…? I, niestety, napisy końcowe mijają, a ja jak głupia byłam, tak głupia jestem. Pokazali widzowi przez szybkę słoik cukierków, po czym opuścili żaluzje i kazali spadać. Nie wykluczam, że gdybym znała komiksy, wszystko byłoby dla mnie zrozumiałe. Ale nie jest.

No i końcówka. Końcówka, nawet jeśli jakoś fabularnie uzasadniona, wciąż pozostawia wrażenie Troskliwych Misiów i ja wciąż liczę na to, że w wersji reżyserskiej z brzuszków bohaterów wystrzeli tęcza. Albo przynajmniej pojawi się Kapitan Planeta.

Ale tak całkiem serio, to jest po prostu kawał świetnego kina rozrywkowego. A bohaterowie wzbudzają sympatię do tego stopnia, że zaopatrzyłam się w komiksy i jak tylko ogarnę inne czytelnicze zaległości, to się za nie biorę, bo ten świat po prostu wciąga.

I am Groot!

Przecież nie mogłam jej pominąć.