O wojnie secesyjnej inaczej: "Abraham Lincoln: łowca wampirów"

(źródło)

Nie mam pojęcia, przy jakiej okazji zaczął się mój Wielki Maraton Nadrabiania Zaległości. Chyba jakoś niedługo po premierze najnowszego Terminatora: chciałam go obejrzeć, ale nie za bardzo pamiętałam te stare części, więc uznałam, że najpierw machnę szybki maraton starych Terminatorów, a potem obejrzę najnowszego. Potem to samo zrobiłam z Sędzią Dreddem. I z Pamięcią Absolutną. I jakoś tak uznałam, że w sumie to fajny pomysł i zupełnie wsiąkłam w oglądanie klasyków fantastycznych – na tapecie byli już też Obcy i Predator, Robocop oraz Planeta Małp. Po tej ostatniej serii wzięłam się za tytuł może stosunkowo mało fantastyczny (chociaż…?), ale również będący niezaprzeczalnym klasykiem: Szczęki. Ale że im dalej w las tym gorzej, po seansie Szczęk 3 Ulv zaproponował, żebym dla odmiany obejrzała coś fajnego, przy czym się będę dobrze bawić. Jest kilka takich filmów, które w gruncie rzeczy też zawsze chciałam obejrzeć – to znaczy „zawsze”… w tym przypadku to by było tak od 2004 r. – bo wtedy właśnie do kin wszedł Van Helsing. Oczywiście do kina nie poszłam, ale zapoznałam się z tym tytułem właśnie w ramach leku po Szczękach.

Lek okazał się dramatycznie chybiony, bo film jest cienki jak dupa węża i nudny. Ale, skoro już weszłam na tor wampirycznego, niezobowiązującego kina, to siłą rozpędu obejrzałam Abrahama Lincolna: łowcę wampirów w reżyserii Timura Bekmambetova (również kinowe niespełnione marzenie).

No i tym razem wreszcie był strzał w dziesiątkę.

Po pierwsze: nawet się nie spodziewałam, że tak mi podpasuje obsada. Przede wszystkim niezmiernie ucieszył mnie widok Rufusa Sewella w roli Adama. Aktora lubię jakoś od Baśni tysiąca i jednej nocy, a sympatia ugruntowała się trzy lata później, podczas seansu Heleny Trojańskiej (penisowy film, swoją drogą, ale Agamemnon był na swój sposób fajny). Wracając do Lincolna: również dawał radę Henry (Dominic Cooper) – stworzył sympatycznego odmieńca… no i ok, ok, miał fajną stylówę i lubię go na tej zasadzie co Rackhama w Black Sails. Z tego miejsca, trochę poza tematem, wyrazy uznania dla Abrahama Lincolna… za kostiumy i charakteryzację. Nazwisko odtwórcy tytułowej roli, Benjamin Walker, właściwie nic mi nie mówiło – ale okazało się, że pan całkiem ładnie sobie daje radę: najpierw jako nieco naiwny młodzieniec, który niewiele rozumie ze świata, potem zaś jako starszy pan – w którym w gruncie rzeczy wciąż tkwi tamta naiwność, odwaga i idealizm. Bardzo fajna, sprawnie uszyta i ładnie wyidealizowana wariacja na temat historycznej postaci. Szczególnie przypadło mi do gustu też to, że Abraham miał siekierę: raz, że siekier nie widuje się często, a przecież mogą być bardzo widowiskowym narzędziem siekania przeciwników. Dwa, że fajnie to uzasadnili przeszłością bohatera. Trzy, że po prostu ładnie nią machał, no.

Po drugie: fabuła. Oczywiście, na pewno można się czepiać rozmaitych głupot i głupotek. Ale zupełnie nie zamierzam tego robić. Moim zdaniem, film bardzo fajnie połączył element wampiryczny z historią Stanów Zjednoczonych, wplatając problem niewolnictwa w wampirzo-ludzkie status quo. Może nawet chętnie zobaczyłabym trochę więcej tej historii z punktu widzenia południa, bo film pokazał raptem krótką migawkę z Jeffersonem Davisem i Adamem, która trochę rozbudziła moją ciekawość. Dodatkowo też podobał mi się plot twist – był bardzo w moim guście. No i, ma się rozumieć, zakończenie w barze także trafiło do Froowego serduszka.

Po trzecie: film jest najzwyczajniej w świecie ładny. Dynamiczny i efektowny, ma dużo chlapiącej krwi i fajnych kostiumów, a bohater, jak wspominałam, zgrabnie wywija siekierą. Może widz dostaje trochę za dużo slow motion i efektów dorzuconych pod 3D, ale zaczynam się do tego przyzwyczajać. 

Abraham Lincoln: łowca wampirów jest dokładnie takim filmem, jakim być powinien: może i niezbyt mądrym, niezbyt głębokim i sięgającym do dość banalnego przesłania, w dodatku łopatologicznie wyłożonego, ale nie o głębię tu przecież chodzi. To kawałek porządnego, rozrywkowego kina, opartego na ciekawym pomyśle, który został zgrabnie zrealizowany. W dodatku to jeden z tych filmów, przez które zazdroszczę Amerykanom. Bo jakoś czasem zdecydowanie wolę ich podejście do historii. Oni mają prezydenta pogromcę wampirów. A my? Krzyże. Niby na wampiry też działa, ale jednak to nie to.

- Vampire are just myths.

- Myths don't beat you senseless after you've put a bullet in their brain!